Soms is de werkelijkheid mooier dan je stoutste dromen. Het afgelopen weekend was zo’n moment. Een aandoenlijke nederlaag voor PSV, een teruggekeerde Godenzoon en een makkelijke overwinning in de Klassieker met een échte Nummer 10 die ook nog eens 3 keer scoorde! Sinds begin deze week siert een nieuwe foto de achtergrond van mijn computer: Een uitgelaten Davids die zijn aanstormende aanvoerder Wesley Sneijder opvangt en in de armen sluit. Een unieke opname van een tafereel dat eind vorig jaar nog ondenkbaar leek. Over Davids werd niet meer gesproken en Sneijder had in Nijmegen net een publieke uitbrander van Ten Cate gehad. Ik zag mijn grote wens, om Wesley ooit nog eens als aanvoerder van Ajax mee te maken, al in rook opgaan. Hoe hard kan het gaan in de voetballerij. Slechts 2 speelrondes geleden was PSV nog onbereikbaar op 11 punten. En nu? Zondagavond leek me daarom een mooi moment om de stemming in het “andere kamp” eens te peilen.
Slechte timing. Even niet lastig vallen. Ligt erg gevoelig op dit moment. Laat ons maar even. Dat waren niet de letterlijke reacties van enkele PSV-ers op hun forum, maar dat las ik tussen de regels door. Is ook wel een beetje te begrijpen. Je verzint al maandenlang de flauwste grapjes over je aanstaande landskampioenschap en vervolgens zie je in 2007 de voorsprong slinken als Fontein’s ijsjes in de zon. Dan zit je niet op een Ajacied te wachten die op je forum een beetje bijdehand komt lopen doen en wat zout in je verse wonden strooit. Hoe lovend mijn teksten ook waren. Op zo’n moment wil je de smart delen met je soortgenoten en niet met een “Neus”. Maar PSV wordt gewoon kampioen, beste Eindhovenaren met de korte lontjes. Vraag me niet hoe, maar ze worden het wél. En als ze het niet worden: nog beter.
Daar hoef ik trouwens niet live bij te zijn, bij PSV. Ondanks dat mijn wiegje in dezelfde provincie stond, heb ik totaal geen binding met deze club. Misschien omdat er dit weekend in de basis slechts 2 Nederlanders naast de 9 allochtonen liepen. Toen dat nog niet zo gek lang geleden bij Ajax het geval was, had ik er ook een stuk minder mee. In Amsterdam wil ik Mokums horen, bij PSV Brabants of eventueel Limburgs. Reken ik ook goed. Ik heb daarom maandag vriendelijk doch resoluut een gratis business-seat voor de wedstrijd Sparta-PSV geweigerd. Ik ga liever naar een Nederlandse voetbalwedstrijd. No hard feelings.
“No hard feelings” was waarschijnlijk ook de gedachte van de arme Edwin van der Sar, toen hij zijn slappe gebroken neus voelde die zojuist hardhandig met de knie van Robbie Keane had kennisgemaakt. Als het maar geen Van Gaal neusje wordt. Dat gun je niemand. Beterschap Edwin! Inmiddels is het wel duidelijk dat vriendschappelijk interlandvoetbal langzaam maar zeker aan het uitsterven is. Er zijn nauwelijks nog zichzelf respecterende internationals voor te porren. Allemaal hebben ze pijntjes, Edwin natuurlijk even niet meegerekend. Het zal de sponsors van Oranje er niet van weerhouden de sneue oranje vogels met wagonladingen bij het stadion te dumpen. Van mij mag de ophokplicht fors uitgebreid worden.
Ik ga de wedstrijd waarschijnlijk toch weer kijken, tegen beter weten in. Eigenlijk alleen maar om Rafael van der Vaart weer eens te zien voetballen, want die missen we wel. Is in Hamburg aan het verpieteren en speelt tegenwoordig met zijn gouden linker degradatievoetbal. Zodra Sylvie alle winkels daar heeft gezien, moet er maar snel een mooie nieuwe club voor Rafael gezocht worden. Ajax is nog te vroeg, maar via bijvoorbeeld Arsenal of Manchester naar Amsterdam is ook niet verkeerd. Ik zie hem in ieder geval niet in de tweede Duitse Liga. Hij zelf waarschijnlijk ook niet. Ben trouwens benieuwd hoe lang dat gaat boteren tussen hem en Huub Stevens. Is elke dag toch een beetje Ajax – PSV.
Het botert inmiddels ook niet echt meer tussen Henk ten Cate en Klaas Jan Huntelaar. Voetbaltechnisch en -tactisch in ieder geval niet. Iets waar we begin dit jaar al bang voor waren is nu waarheid geworden: Huntelaar is zijn basisplaats kwijt. Ten Cate was lovend over Babel en dat gun ik Ryan ook wel. Maar die twee prachtige doelpunten van Sneijder en De Mul tegen Feyenoord werden door Babel voorbereid vanaf de linkerkant. Daar waar hij al anderhalf seizoen stond. Daar hoef je Huntelaar dan toch niet voor te wisselen, lijkt me. Ten Cate zal roepen dat een spits juist beweeglijk moet zijn en uit moet kunnen wijken naar de zijkanten, zoals Babel deed. Maar dan kies ik toch liever voor de meer dan 30 doelpunten van de statische Huntelaar. De technisch vergelijkbare Stefan Petterson kwam in zijn tijd ook zelden naar de zijkant en toen hij dat een keer wél deed, brak hij gelijk zijn elleboog bij de hoekvlag. Die hebben we daar nooit meer terug gezien. Je moet als coach een voetballer vooral laten doen waar hij goed in is. Klaas Jan kan bijvoorbeeld heel goed doelpunten maken. Het is maar een tip, hoor Henk. Kost verder niks.
Correct voorspellen is mijn hobby de laatste tijd, maar je hoeft geen glazen bol te hebben om aan te zien komen dat de wedstrijd tegen ADO Den Haag een lastige wordt. Na de euforie van de gewonnen wedstrijden tegen Groningen en Feyenoord is “ADO uit” slechts een “wedstrijdje” voordat het échte werk begint: woensdag in de Uefacup tegen Werder Bremen. Je wílt nog niet aan woensdag denken, maar dat gaat vanzelf. Als je in Den Haag vroeg op voorsprong komt, wat doe je dan? Je benen sparen voor Bremen en de wedstrijd zakelijk op zijn Eindhovens uitspelen? Of keihard doorgaan om PSV extra zenuwachtig te maken? Het is bekend dat Ajax moeite heeft met de motivatie tegen mindere clubs, zeker vlak voor een grote wedstrijd. Het zou daarom wel eens een ongewenst heet middagje kunnen worden in het Zuiderpark. Zou een mooi klusje zijn voor een wellicht statische maar vrijwel altijd en overal scorende, balvaste spits, eindelijk ondersteund door een nummer 10. Ik weet er nog wel eentje.
Ron Schiltmans