Vorige week mochten we smullen van prachtig mooie beelden van oude Klassiekerdoelpunten op ’s lands nieuwe voetbalzender. Technisch hoogstaande goals, vooral van Ajax. Daar kwamen op donderdag de resultaten in de Uefacup nog eens overheen en de kaarten leken bij voorbaat geschud. Het deed de angstige Feyenoordaanhang stilletjes hopen dat de schade zondag binnen de perken zou blijven en ons Ajacieden overmoedig roepen dat we bij een 0-5 alweer op kop zouden kunnen komen. Helaas maakte de Klutsklassieker nog eens pijnlijk duidelijk dat we technisch en tactisch niet meer kunnen tippen aan vroeger. De bal kreeg zo vaak een lel van strafschopgebied naar strafschopgebied, dat het leek alsof we naar een tenniswedstrijd zaten te kijken. De gemiddelde cameraman jaagt er volgens mij tegenwoordig een heel blik smeerolie in een weekend doorheen, zo vaak moet die camera heen en weer. Dan mogen Jan van Halst en Keje Molenaar in de studio wel blij roepen dat het spannend was, maar als je de emotie en lawaai van de Kuip eraf schept, blijft er niet veel meer van over. Zonder geluid was het een armzalig potje ziekenfondsvoetbal, dat zeer deed aan de ogen. En het maakte opnieuw duidelijk hoezeer Ajax behoefte heeft aan een grote meneer op het middenveld.
Juist door het technisch en tactische onvermogen aan beide kanten ontstonden er hachelijke situaties, die normaal gesproken nooit zouden ontstaan. De enige geslaagde driehoekjes lagen in de kofferbak op de parkeerplaats. Ook het onder druk proberen aannemen van een bal is een dagtaak geworden. Zelden ligt een bal meteen goed om hem gelijk door te kunnen spelen, of om er zelf wat nuttigs mee te doen. Daardoor loopt menig aanval ook meteen weer spaak en hoor ik telkens opnieuw een diepe zucht vanuit Barcelona. Het gelijk van Johan Cruijff doet pijn. Kijk, types als Lucius of Hofland kunnen we het niet kwalijk nemen dat ze die bal snoeihard naar voren rossen. Als ze het al ooit konden, hebben ze het voetballen in Eindhoven definitief afgeleerd. Daar waar alleen het resultaat heilig is. Hofland had daarom ook gewoon lekker in Duitsland moeten blijven. Daar valt het minder op. Wel mooi was het om te zien dat zo’n matig potje ook de scheidsrechter kreeg die het verdiende. Ik begrijp nu ook dat de shirtsponsoring van de scheidrechters de inmiddels afgehaakte brillenboer Specsavers meer kwaad dan goed moet hebben gedaan. Wat een blindeninstituut, dat scheidsrechterskorps!
Ondertussen ben ik zo ongeveer de enige die nog niet is genoemd, in verband met de vacature Algemeen Directeur bij Ajax. Terwijl ik toch aan alle voorwaarden ruimschoots voldoe, dat weten ze in Amsterdam ook wel. Ik eet, drink en adem Ajax, ik kan niet alleen goed met de media omgaan, ik maak er zelfs deel van uit. Ik ben een Kees Jansma light, zeg maar. Ik heb alleen een klein nadeel: ik haat vergaderen. Maar ook dat heb weer zijn voordeel, want ik zou meteen het fenomeen ‘staand vergaderen’ invoeren. Daarmee duren ze gelijk een stuk korter en worden er dus alleen nog maar knopen doorgehakt. Zal na de eindeloze snurkmeetings met Jaakke en Fontein wel even anders zijn, maar zoiets went snel. Bovendien zou ik maar één vergadering nodig hebben. Ik zou meteen Johan Cruijff uitnodigen en hem per direct mijn taken over laten nemen. Persberichtje uit laten lekken, klaar. Dan blijf ik alleen nog in dienst om regelmatig zijn e-mailwachtwoord te wijzigen om vi te pesten, want dat snapt Johan natuurlijk zelf niet. Dat geeft hem de tijd om eens rustig alsnog de jeugdopleiding tegen het licht te houden, want de technische vaardigheden van de meeste Ajacieden zijn om uitslag van te krijgen. Dat komt natuurlijk in de eerste plaats omdat er niemand meer op straat voetbalt. Op CompetitieManager.nl leer je niet hoe je een bal in de loop het beste aanneemt. Ook van FIFA 2008 krijg je niet meteen een betere koptechniek. Uiterlijk rond de Kerst zal Van Basten het met Johan en mij eens zijn. Hij leert snel. Het gezond verstand wint het uiteindelijk altijd van de koppigheid.
Een schrale troost is dat de rest van de Eredivisie nóg erger is. Ik wil daarom tot slot nog mijn nederige excuses maken aan Eindhoven en andere voetbalachterstandswijken in haar directe omgeving. Omdat ik een tijdje terug de gore moed had om PSV zonder Afellay te vergelijken met een club als Roda JC, stonden ze massaal schuimbekkend in mijn mailbox. Ik geef toe dat ik dat helemaal verkeerd gezien heb. PSV is ook mét Afellay niet beter dan Roda en dat vinden jullie na AZ-uit gelukkig zelf ook. Ibi is een klasse apart, maar zijn medespelers mogen blijkbaar nog steeds zijn veters vastmaken, want hij loopt 90 minuten lang naar beneden te kijken of zijn schoenen nog wel dicht zijn. Hij heeft geen enkel oog meer voor zijn teamgenoten en daar hebben wij met zijn allen braaf aan meegeholpen. We hebben deze ijverige Marokkaan zoveel veren in de bips geprikt, dat hij de juichverhalen zelf is gaan geloven. Alles moet nu alleen. Ik vrees daarom dat er binnenkort door overbelasting weer eens een hamstringetje knapt en dan is deze modale ploeg eindelijk rijp voor de Bundesliga. En het sneue is: niemand zou ze missen.
Ron Schiltmans