Een voetbalpraatprogramma-overdosis. Maandagavond had ik het. Na een weekend vol live voetbal, red ik het niet meer om op zondagavond de vermoeide luiken open te houden tot Studio Voetbal. Zeker niet op de eerste dag van de wintertijd. Maar terwijl ik op bed glimlachend droom van de kostbare overwinning van Ajax op NEC, snort beneden tevreden de HD-recorder. Ik wil namelijk geen enkele mening missen. Op de vroege maandagavond is er eindelijk weer FC Godenzonen op AT5. Deze week met de door Ajax afgekeurde Keje Molenaar en Peter R(echercheur) de Vries. De heren gaan beroepsmatig om met (ex-)criminelen en dat is voor mij reden genoeg om ze niet als AD bij Ajax te willen. Ik denk dat ik dat verder niet hoef uit te leggen. Het is daarom bijzonder geruststellend dat ze allebei de waarschijnlijk nieuwe Algemeen Directeur Rik van den Boog niet kennen. Ik ook niet trouwens, maar dat zegt niet zo heel veel. Zolang hij geen hockeyhoofd heeft, is hij welkom. Een succesvolle manager, die zijn sporen in de zakenwereld inmiddels verdiend heeft en zelfs nog ooit een balletje in De Meer trapte, heb ik begrepen. Prima. Iedereen die met Van Basten kan en wil samenwerken vind ik bij voorbaat geschikt.
Na FC Godenzonen snel door naar het opgenomen Studio Voetbal, waar tot mijn grote teleurstelling niet Jack van Gelder of Jan Mulder zit. Zonder Jan sneeuwt Hugo met achteloos gemak ex-scheidsrechter Dick Jol onder, die werkelijk een uur lang op geen enkele mening te betrappen is. Je mist na hooguit tien minuten al de onberekenbare Mulder senior. Die had groot gelijk door te zeggen dat de Ajacieden te hard juichen bij een overwinning op Groningen en NEC. Maar voorlopig is het even niet anders. Ooit komen er weer tijden dat we ons voorafgaand aan zulke wedstrijden zullen afvragen of het 3 of 4-0 wordt. Dat we weer komen controleren of Ajax zijn thuiswedstrijden wint. Tot die tijd zijn we zo blij als een kind met elke zege en blijven we de weg omhoog met ups en downs, maar vastberaden zoeken.
Maandagavond vanaf negen uur heb je achter de decoder tegenwoordig het oersaaie Sport1 United. Met Kees Jansma als natuurlijke gespreksleider en met de indrukwekkende oogwallen van Aad de Mos. Marcel Brands is een keurige man, die niet snel de roddelbladen zal halen en journalist Henk Hoijtink van Trouw is mij zelfs volslagen onbekend. In tien jaar voetbaltalkshows is iedere bekende Nederlander uit de voetbalwereld dan ook al minimaal twintig keer ergens te gast geweest en nu zijn de minder bekende VBN-ers aan de beurt. Ik heb mijn uitnodiging voor RTL’s Voetbal International dan ook al binnen en ik kan niet wachten tot het zover is. Elke dag begrijp ik namelijk een beetje minder van het merkwaardige gedrag van Johan Derksen. Dagelijks zie je dat droeve hoofd wel érgens opduiken. Kan er misschien iemand eens serieus met deze man gaan praten?
Vorige week kwam hij in zijn column met twee gestrekte benen, op kniehoogte in op collegacolumnist Chris van Nijnatten van het AD. Volgens Derksen doet “de journalistieke hotemetoot Van Nijnatten dagelijks een wanhopige poging een stukje te schrijven”. En dus is het waar? Bovendien mag blijkbaar alleen Derksen vertellen dat hij een doodsbedreiging heeft gehad. Chris niet. Die doet het achteraf en dat telt natuurlijk niet. Op vi.nl is die tenenkrommende column inmiddels ook verschenen en heet hij plotseling ‘Gekrenkte clubliefde kan primitieve reacties oproepen’, terwijl ik de papieren titel ‘Waarom doen mensen elkaar dit aan?’ veel beter bij de meedogenloze teksten van Derksen vind passen. Gelukkig heeft Van Nijnatten er smakelijk om kunnen lachen.
Tijdens de maandagavonduitzending van Voetbal International moet er zich in huize Van Hanegem overigens een klein menselijk drama hebben afgespeeld. Ook het gevoelsmens Willem kreeg van ‘vriend’ Derksen een bot mes in de rug, door te horen dat hij onmogelijk bij FC Utrecht kan terugkeren, omdat hij ongeloofwaardig geworden is. Ik denk dat Willem dat inmiddels zelf ook allang vindt en dat hij daarvoor het zwaard van Johan Damocles niet nodig had. Ook de gang naar de Galgenwaard kan Derksen voortaan schrappen uit zijn agenda.
Nu Ajax zijn wedstrijden weer wint, valt er in de ontelbare praatprogramma’s weinig te bespreken of te roddelen over de Amsterdammers en dus gaat het mes nu niet in Van Basten, Suárez of Huntelaar, maar in collega’s. Gênant om te zien was bovendien de bijna huilende scheidsrechter Wegereef, die nu al weet dat hij in de zomer van 2010 gewoon als toerist naar het WK kan. Net als zijn collega’s Vink en Luinge trouwens. Vergeet het witte stokje met de twee rode strepen niet, jongens. De kleine Wegereef was duidelijk de kluts kwijt, maar zal buiten beeld ongetwijfeld getroost zijn met een lekkere lolly of een mooie snoepzak. Tijdens het WK is er alleen plaats voor échte kerels. Scheidsrechters die wekelijks te maken hebben met voetbalzwaargewichten als Ibrahimovic, Cannavaro of Cristiano Ronaldo.
Tegen die tijd hebben we waarschijnlijk elke dag op een andere zender een voetbalblaatprogramma en worden de meningen van het ene programma uitgebreid besproken in het andere. De vaste gasten en presentatoren wisselen wekelijks onderling van programma, maar dat hebben we dan met zijn allen allang niet meer in de gaten. Het maakt ook niet meer uit. Nog duizenden uren meningen tot aan het WK, en even zovele zogenaamd belangwekkende columns van journalisten die denken dat hun waarheid de enige juiste is. Dit stukje heeft dat deze week zeker níet. Het is maar met één gedachte geschreven: de lezer ongemerkt weer een paar minuten dichter bij de volgende kostbare overwinning van Ajax brengen. En als je dit leest, is dat toch weer mooi gelukt.
Ron Schiltmans