Binnenkort gaat mijn grootste wens in vervulling. En ik had niet verwacht dat het er ooit nog van zou komen. Waar ik mijn hele jeugd van droomde, gaat nu eindelijk gebeuren. Ik word Ajacied! Dat ik dat op mijn ouwe dag nog mag meemaken. Je laat twintig jaar lang menig biertje staan, ligt elke avond op tijd op bed en let op je voeding met maar één doel: ooit tussen die lichtmasten van De Meer spelen. In gedachten gaf je eindeloos slimme steekpassjes op Jesper Olsen, rugdekking aan Sören Lerby, houdbare boogballen op Piet Schrijvers en ging je natuurlijk 20 keer per wedstrijd buitenom voor de meest perfecte voorzetten op Wim Kieft of Marco van Basten. Op trainingen bij mijn amateurcluppie er alvast eindeloos in geslepen. Voor het geval dat. Ik was er helemaal klaar voor. Was gewoon een betere Boeve. Met brilletje, dat dan weer wel. De enige reden dat het er toen niet van kwam, was omdat we bij mij thuis pas heel laat telefoon kregen. Ze kónden me gewoon niet bellen. En als je er geen rekening meer mee houdt, als je de respectabele leeftijd van 44 hebt bereikt en je vaak hoopt dat je ooit zo oud wordt als je je voelt, dan gebeurt het toch nog. Is het leven niet mooi?
De afspraak met kledingboer Oger was snel gemaakt en dus sta ik binnenkort in de PC Hooft voor de spiegel. Met een kruipende kleermaker op kniehoogte die met knopspelden tussen zijn lippen vakkundig mijn broekspijpen afspeldt. Links moet altijd iets korter. Ik laat mij hetzelfde pak aanmeten als de Ajaxselectie en daarna scoor ik nog even het Ajaxlogo in de fanshop, want dat krijg je er helaas niet standaard bij. Daarom kost het pak ook maar 1000 Euro. Mét logo al gauw zo’n zes en een half miljoen. Die twee business-seats die ik nodig heb om voor het Ajaxpak in aanmerking te komen, laat ik stiekem op naam van de louche makelaar Lemic zetten. Niemand die dat durft te controleren en dat ze bij Ajax vervolgens hun geld niet krijgen zal ze niet verbazen. Ze verwachten het vast in termijnen en anders verrekenen ze het wel weer bij een volgende binnenlandse toptransfer.
Met mijn nieuwe Ajax-outfit gaan de deuren van de ArenA straks als vanzelf voor me open. De selectie is zó groot, dat het voor geen enkele portier meer te doen is om alle spelers van gezicht te kennen. Dus die slagboom wordt een makkie, maar wél een memorabele. Ooit reed daar ene Johan Cruijff onderdoor. Als ik binnen ben ga ik genieten. Ik ga in mijn maatpak nonchalant over de verse grasmat lopen, met het programmaboekje zo relaxed en geroutineerd mogelijk in de hand. Gezellig babbelen met Mickey en Donald, zwaaien naar fictieve familie op de tribune en geduldig op de foto met zenuwachtige fans. Ik zou zó door kunnen gaan voor de verre neef van Michael Laudrup, dus niemand zal lastige vragen stellen. Ik ben gewoon die nieuwe Deense centrale verdediger met leiderskwaliteiten, die we zo hard nodig hebben maar die nog niet speelgerechtigd is. Iedereen heeft toch kunnen zien dat de proef met Aissati als laatste man niet direct een tweede kans verdient? Vraag maar aan Vermeer.
Die zag met het prachtig mooie eigen doelpunt van Issy misschien wel een definitief voortijdig einde komen aan zijn korte carrière in Ajax 1. Dat je een middenvelder tussen drie tegenstanders op de rand van de zestien tóch aanspeelt, verraadt al dat je schriftelijke cursus ‘begrijpend wedstrijdlezen voor beginners’ nog niet binnen is. Dat je daarna meteen gaat staan wijzen waar die bal eigenlijk meteen naar toe had gemoeten, werkt ook niet direct in je voordeel. Maar dat Aisatti vervolgens die aanwijzing opzichtig negeert en hem liever met een boogje over je heen schiet, zegt alles over het vertrouwen dat een veldspeler in jou als keeper heeft. Het gaat met Kenneth helaas niet zoals Van Basten en wij allemaal hadden gehoopt en dat vind ik bijzonder sneu. Een anonieme Menzo-loopbaan in Eindhoven lijkt nu het hoogst haalbare en zo’n roemloze afgang gun je niemand. Zeker niet een echte Ajacied als Vermeer.
De terugspeelbal van Aissati was niettemin van wereldklasse en ging er op diverse PSV-fora in als zoete koek. Begrijpelijk. Als er ergens slowchatwaarschuwingen worden afgegeven dan is het wel in de topics waar werkelijk alles over Ajax behandeld wordt. Over PSV zelf valt nou eenmaal, behalve het prachtige afscheid van Philip Cocu, niet zo heel erg veel te bespreken. Maar als het Afellay was overkomen zouden wij Ajacieden hetzelfde hebben gedaan. Met dit verschil dat je het die PSV-er ook werkelijk had gegund. Alleen al om te kijken of na zo’n uniek eigen doelpunt tóch de beide wijsvingertjes de lucht in zouden gaan. Uit macht der gewoonte. Lijkt me mooi.
Maar voordat we dat in Eindhoven gaan meemaken, moeten we eerst nog even langs Groningen en RKC. We hebben dan hopelijk al afscheid genomen van de middelmaat die op de loonlijst drukt en die nog steeds in kleedkamer 1 mag plaatsnemen. Martin Jol kan na de komst van Demy de Zeeuw lachend kiezen uit 12,5 middenvelders, maar als Cvitanich omvalt hebben we nauwelijks nog een bruikbare spits om op te stellen. Met pijn in het hart stel ik daarom voor om Siem de Jong dan maar te verhuren aan Willem II en Frank Demouge daar voor terug te lenen. Alle andere tegenstanders die de laatste jaren tegen Ajax gevaarlijk waren hebben we al, of zijn met een vet contract vertrokken naar het buitenland.
Als Kennedy, Evander Sno, Albert Luque, Dennis Rommedahl, George Ogararu en al die andere spelers, die je binnenkort gratis bij een voordeelpak reukloze waxinelichtjes van de Aldi krijgt, iets hebben duidelijk gemaakt, dan is het wel dat we in Amsterdam alleen eindeloos krediet hebben voor eigen kweek. Als straks dan Marvin Zeegelaar er even niet langs flitst, of Mitchell Donald tijdelijk niet de Patrick Vieira is die hij nu lijkt te worden, dan vinden we dat niet erg. Wij geven ze de tijd. Dan gaan we ze langzaam brengen bij een 3-0 voorsprong en scheuren in onze business-seats juichend uit ons Ajax-maatpak als ze over een jaar of wat nieuwe triomfen met ons vieren. Sarpong die na een één-tweetje met Van der Heijden een buitenkantje links van Zeegelaar teruglegt op een aanstormende, in Tilburg gelouterde Siem de Jong, die vanaf 20 meter via onderkant lat vol het kruis van André Ooijer raakt, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn rolt voor de 4-0. In één zin vijf maal eigen jeugd. Mooi hè?
Ron Schiltmans