Het is zondag, rond het middaguur. We nemen uitgebreid en emotioneel afscheid van elkaar. Familieleden willen nog een laatste keer met me op de foto. Die foto zal op menig schoorsteenmantel een prominent plekje krijgen, zo weet ik zeker. Ook de buren weten dat het dit keer menens is en komen me nog één keer gedag zeggen. Serieuze blikken, warme handen, die langer vasthouden en harder knijpen dan anders. Zacht gefluister, hier en daar een snik. Ik heb troostende woorden voor eenieder die daar behoefte aan heeft en zeg dat het allemaal misschien wel mee zal vallen. Maar de mismoedige blikken zeggen genoeg: die gaat naar het front en zien we nooit meer terug. Beter onthouden we nu hoe hij er de laatste keer uitzag.
Als ik wegrijd zie ik in mijn achteruitkijkspiegel, tussen de zwaaiende handen, hoe mijn vrouw breekt en zich huilend in de armen van mijn zoon stort. Ze heeft zich groot gehouden, de schat. Resoluut trap ik het gaspedaal in. Er is geen weg terug nu. Ik moet dit doen. Donkere wolken pakken zich onheilspellend boven mij samen. De regen slaat keihard en onophoudelijk tegen mijn voorruit.Dus ik op weg naar Eindhoven. Op uitnodiging van een Helmonds metaalrecyclingsbedrijf zal ik PSV-Ajax bijwonen in hun VIP-box vol met PSV-ers en dan weet je het wel. Jarenlang heb ik ze in mijn stukjes beledigd en hun wraak zal zoet zijn. Zogenaamd ter verzoening ben ik hun eregast, maar in gedachten hang ik al boven de autoshredder. Ik zal ongetwijfeld eindigen in het handschoenenvakje van een samengeperste Mercedes. Niet geheel toevallig Ajax’ bedrijfsauto. Dat is dan zogenaamd weer Brabantse humor.
Veel te snel naar mijn zin worden de contouren van het Philips Stadion zichtbaar. Daar waar aanvallend voetbal in mijn ogen stelselmatig gefolterd wordt, zal ik voor het laatst mijn Ajax aanschouwen, zo weet ik zeker. Ja, vanachter mijn laptop heb ik natuurlijk altijd wel een grote bek over het afbraakvoetbal van PSV. Maar als je hun aanhang eenmaal recht in de bloeddoorlopen ogen kijkt, zie je dat toch allemaal met iets meer nuance. Voetballen eigenlijk nog best leuk, die Lampjes. Mooie shirtjes ook, zo met die strepen.De ontvangst is allerhartelijkst, maar dat is vast schone schijn. Dat zal uiterlijk bij het eerste doelpunt van Ajax wel omslaan, vermoed ik. Als de Ajacieden nog juichend op weg zijn naar hun eigen helft, zal ik al met de handen op de rug gebonden, geknield voor een webcam zitten. Ik zal de voetbalwereld een laatste keer toespreken. De antivoetbal-extremisten, onherkenbaar met bivakmutsen, in een halve kring om mij heen. Onder een triomfantelijk aangeheven en angstaanjagend ‘BOERUH, BOERUH!’, zal ik vervolgens ervaren wat een hoogte van 30 meter doet met 91 kilo Ajacied, in combinatie met Eindhovense zwaartekracht en gewapend beton. Dan kan je mij altijd wegdragen.
Het wordt in werkelijkheid allemaal nog veel erger. Het wordt gezellig. PSV en vooral Ajax maken er in de drijfnatte topper een potje van en de enige opwinding ontstaat, wanneer de 1-0 van AZ tegen FC Twente op de schermen verschijnt. Voor de rest mag ik warme handen uit Helmond en omgeving schudden en moet ik beloven toch vooral kritisch op Ajax én PSV te blijven. Ze lezen het altijd met veel plezier.
‘Drink toch nog een biertje!’ ‘Wat had die Toivonen rood verdiend hè! ’ ‘Nee, Vertonghen deed helemaal niets verkeerd.’ ‘Moet je al weg? ’ ‘Kijk je uit onderweg? ’ ‘Houdoe, hè!’
Verbijsterd en verward sta ik even later buiten. Niks de geschiedenis in als de Ajacied die zijn leven gaf in de hel van Eindhoven. Niks urenlange foltering, door onder dwang te moeten kijken naar 25 oersaaie competitiewedstrijden van PSV, urenlang geanalyseerd door Ronald Waterreus. Nee, gewoon samen met wat vriendelijke PSV-ers Brabants gezellig naar een niet zo’n beste wedstrijd kijken, in de gemoedelijke warmte van straalkacheltjes. Het kán gewoon niet. Het is allemaal te lief, te perfect. Waar zijn de scheldkanonnades, zoals ik die regelmatig in mijn mailbox aantref? Waar zijn de bedreigingen en het zwaar lichamelijk letsel, dat mij al ontelbare malen digitaal beloofd is? En hoe leg ik dit in vredesnaam thuis uit?
Nog op de parkeerplaats komt de bevestiging dat ik gelijk heb. Het is allemaal zand in de ogen strooien geweest. Misleiding van het ergste soort. Voorbereiding op de definitieve nekslag. Zoals PSV Ajax in leven liet, zo ook heeft de harde kern mij nog even laten ontsnappen. Op mijn mobiel het volgende sms-je: ‘Was voor herhaling vatbaar! Als PSV en Ajax elkaar treffen in de Europa-league, kom je dan ook weer?’
Zie je wel, daar heb je het al. Ik wist het! PSV-ers? Allemaal hooligans.
Ron Schiltmans