Een jaar of wat geleden kochten we een fijn speakersetje. Je kijkt TV in HD-kwaliteit en dan moet het ook een beetje klinken, vonden wij. En om de een of andere reden luisteren ze het mooist, met het imponerende geluid van 3500 stoere Ajax-supporters, onophoudelijk zingend, in een willekeurig droomtheater in Manchester. Echt om emotioneel van te worden. Zó mooi, dat de overburen donderdagavond voor de deur stonden. Compleet met Ajax-sjaal en -petje. Of ze toch alsjeblieft mee mochten kijken, en vooral luisteren. Ik heb begrepen dat er binnenkort in mijn straat zowel een Ikea als een Febo open gaan, dus ik hoef voor het échte ArenA-gevoel straks niet eens de deur meer uit. Toch moet ik die speakers snel eens grondig na laten kijken. Ik hoor de laatste dagen namelijk heel vreemde dingen. PSV-trainer Fred Rutten, die normaal gesproken voorafgaand aan een TV-interview vijf keer naar het toilet vlucht, staat opeens zelfverzekerd te beweren dat PSV niet alleen aan kop staat, maar er ook niet meer vanaf gaat. Dan ga ik dus twijfelen of er niet ergens een draadje los zit, aan mijn boxen.
Fred is in zijn hoofd al aan het Zwitserleven, anders kan het niet. Die gaat na dit seizoen even helemaal niks doen en niemand die dat erg vindt. In Eindhoven al helemaal niet. Sinds hij die beslissing nam, loopt hij te lachen en ontspannen te doen. Maar zo is Fred helemaal niet. Een normale Rutten is serieus, achterdochtig en angstig. Smeekt Freo Bouma huilend op zijn knieën, om toch vooral niet teveel in de aanval te gaan. Omdat die gekke Manolev dat ook al steeds doet. Daar wordt Fred zenuwachtig van. Is niet erg, maar ga dan nu in je laatste maanden niet ineens zelfvertrouwen uitstralen, op het arrogante af. Dat kunnen wij in Amsterdam veel beter. En van ons wordt het ook verwacht, in het land.
Frank de Boer, die ontevreden terugkomt uit Manchester, na een overwinning tegen United. Dat is toch prachtig? Chagrijnig na een zege tegen een Europese topclub, dat zijn wij. Omdat heel Europa meekeek en we dus ook graag hadden willen doorbekeren. Nu maakte vooral de uitbundige supportersschare diepe indruk. Wij zijn in Amsterdam ook arrogant genoeg, om Marokko’s beste voetballer volledig te negeren. Omdat hij en zijn zaakwaarnemer heel lelijk arrogant zijn. Daarvoor leveren we graag twintig doelpunten en enkele miljoenen in. Geld maakt niet gelukkig. En we wijzen een potentieel Algemeen Directeur af, omdat we er niet aan moeten denken dat hij in Amsterdam, met een microfoon voor zijn gezicht en één been over een balkonrand, de menigte spugend toeschreeuwt. Je kunt ook te ver gaan.
We zijn de club van de Van Praags en Rinus Michels. Van Bobby Haarms, Jari Litmanen en David Endt. Een club van stijl en klasse. En als we al de beste zijn van Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Eindhoven, dan weten ze dat in die steden zelf ook wel. Door al die prijzen zijn we al eeuwenlang de te kloppen ploeg en zit een stadion in een seizoen vaak pas voor het eerst afgeladen vol, als wij op bezoek komen.
Dit seizoen is er in Amsterdam echter nauwelijks reden voor gezonde arrogantie. Doen we bovenin niet echt mee. Maar toch is er de laatste weken wat gaande. Hervinden we langzaam ons zelfbewustzijn. Ineens winnen we wedstrijden om half één. Spelen we zelfs meermalen achter elkaar in dezelfde samenstelling. Met een zeer opmerkelijk wedstrijdschema van zes thuisduels in de komende acht speelronden, zijn we arrogant genoeg om tóch weer te gaan rekenen. Daar hadden ze in Zeist natuurlijk niet aan gedacht, toen ze ons vóór de winterstop zoveel mogelijk uitwedstrijden toebedeelden. We leven nog.
We gaan de top van de Eredivisie de komende weken een beetje opjagen. Vinden we leuk. Alleen al om de titelfavoriet uit Eindhoven te kietelen, in de aanloop naar een uitverkocht Ajax-PSV, worden we steeds luidruchtiger. Kunnen ze daar niet zo goed tegen, weet ik uit ervaring. In mijn Brabantse omgeving werkt het al, de boel op scherp zetten. Probeer zelf maar eens, als een Lampje bang vraagt waarom je denkt dat Ajax boven PSV als eerste gaat eindigen. Zeg dan heel serieus: ‘Nou gewoon, omdat onze Frank de Boer vaker landskampioen werd dan jullie Fred Rutten.’ En daarna arrogant vergeten te bukken.
Ron Schiltmans