De knotsgekke voetbalwereld heeft zich weer eens van haar slechtste kant laten zien. In ieder geval Real Madrid en in mindere mate Arsenal deden dat. Qua salarissen en transfergelden lijkt de voetballerij een maatschappij op zich. Een andere planeet. Geen enkele voetballer is 50 of zelfs 100 miljoen waard en al helemaal niet een draver uit Wales. Gareth Bale doet af en toe onverwacht leuke dingen met een bal, maar naar mijn mening is elk bedrag boven de 20 miljoen voor een voetballer volslagen krankzinnig. Die jongen kan alleen maar tegenvallen en dat zal hij ook gaan doen. Dat astronomische bedrag is nooit waar te maken.Ooit bleek bij Ajax 16 miljoen voor één speler al niet zo’n goed idee. Achteraf dan. Toch heeft Sulejmani één ding bij Ajax teruggebracht: realiteitszin. Nooit meer een aankoop boven de 10 miljoen. Daar ben ik het helemaal mee eens. Met dank aan Miralem, die zich hiervoor opofferde.
We kunnen in Amsterdam een paar dingen goed, en één daarvan is niet spelers kopen. Maakt niet uit wie je de pot met geld geeft, het wordt uiteindelijk niet veel. Om het risico niet te groot te maken huren we af en toe wel eens wat, maar ook daar zit zelden een voltreffer tussen. Wél moge intussen duidelijk zijn dat de rechtsbuitenpositie bij Ajax beter opgeheven kan worden. Na Tscheu la Ling werd het alleen maar minder. Maakt niet uit wie er loopt, of hoe goed een speler was voordat hij het Ajaxshirt aantrok. Op rechtsbuiten wordt hij vanzelf een onzekere, het liefst zover mogelijk van de zijlijn spelende en dus naar binnentrekkende voetballer, op zoek naar zichzelf. Nu hebben we weer Bojan Krkic en Sana, die elke avond thuis voor de spiegel staan en zich wanhopig afvragen of het ooit nog goed komt. In potentie toch aardige spelers.
Maar het geinige van deze transferperiode, waar Eriksen en Alderweireld vertrokken en alleen Lerin Duarte van Heracles en Van der Hoorn van Utrecht echt werden gekocht, is dat die opportunistische voetbalwereld nu weer massaal roept dat Ajax een vierde kampioenschap op rij kan vergeten. Daar kan ik ontzettend van genieten. Roepen dat Ajax geen kampioen wordt, is namelijk al drie seizoenen achter elkaar rond deze tijd iets wat elke voetbalkenner moet doen om erbij te blijven horen. Wie nú nog elke week in een voetbalpraatprogramma gaat zitten volhouden dat Ajax wel eens wéér die schaal omhoog zou kunnen houden in mei, zit het nog één keer als trending topic bij De Wereld Draait Door uit te leggen. Die wordt nog een laatste keer in een VI-column van Nico Dijkshoorn met pek en veren het land uitgeschreven, en mag daarna verbaasd achter de geraniums tevergeefs gaan zitten wachten op een telefoontje. Die wordt hooguit nog als rariteit gevraagd, voor Man Bijt Hond.
Maar vanuit die schier kansloze situatie hebben wij bewezen wel aardige dingen te kunnen doen. Dan laten we de achterstand in de competitie nog even tactisch wat oplopen, zodat zelfs kleine clubs als NAC en RKC ons lachend ontvangen. Om vervolgens richting de maand mei met de bal aan de voet bijna onmerkbaar te versnellen, en als eerste bij de schaaluitreiking te arriveren. Dat lijkt ondenkbaar, zo kort na een draak van een wedstrijd in Groningen. Zondag was het zelfs zo aandoenlijk slecht, dat ik door een micro-siësta de gelijkmaker van de plaatselijk FC miste. Ineens stond het zomaar 1-1.
In principe moet dit seizoen echter nog steeds de lat omhoog. Dat riep Frank de Boer al toen hij wist dat Eriksen en Alderweireld wel eens aan hun laatste wedstrijden in Amsterdamse dienst bezig zouden kunnen zijn. Die moet het met Bergkamp, Spijkerman, Jonk en Overmars eens geweest zijn dat ook de spelers die over zouden blijven goed genoeg zouden zijn om de jaarlijkse herfstdip wat minder diep te laten worden. Men was immers al redelijk op elkaar ingespeeld. En waarom niet? Serero kent het spelletje inmiddels. Sana kan en zal alleen maar beter worden en met Krkic komt het goed, zo zegt oud-Ajacied Gabri. Ook de onmisbare Siem de Jong traint gelukkig alweer met bal. Ligeon en Andersen staan te popelen om het beter te doen dan hun concurrenten nu.
Het keerpunt komt met de week dichterbij. Het moment waarop wij allen al een tijdje wachten en dat per wedstrijd meer en meer onvermijdelijk wordt. De Boer stelde het zo lang mogelijk uit, omdat elke basisspeler nou eenmaal niet snel zijn vertrouwen verliest. Lovenswaardig. Maar alle puzzelstukjes zullen uiteindelijk op hun plaats vallen, na die ene kleine wijziging. Een aanpassing die iedereen anders zal doen bewegen en dus ook voetballen. Het komt uiteindelijk toch weer goed. Met een basisplaats voor Danny Hoesen. Zo simpel is het.
Ron Schiltmans