Ik ben een trouwe jongen. In mijn Brabantse leven is er bijvoorbeeld maar plaats voor één en dezelfde vrouw. Ze is mooi, zorgzaam, onweerstaanbaar Duits en dat zal ze altijd blijven. De .de van dit stukje internet is een liefdevol eerbetoon aan haar. Toch was ze niet mijn allereerste liefde. In mijn bio op X, staan mijn levensliefdes in chronologische volgorde van verschijnen: Ajax | Amsterdam | Gaby | Berlin | Columns.
Ajax dus al toen ik er als ventje van 6 alles aan deed om langer op te mogen blijven. Voor wie me nog niet kent, of na 8 jaar alweer vergeten is, wil ik het nog wel een keer toelichten. Zo rond ’69-’70 verscheen aan mij op herfstige woensdagavonden, op mijn vaders toen nog zwart-witte TV ineens een voetbalclub, die vastbesloten was de wereld te gaan veroveren. Als jongste van drie jongens zat ik op de bank, met open mond afwisselend naar mijn vader en naar de buis te kijken. Hier gebeurde wat. Iets magisch. Iets historisch. Onze meelevende pa, gefascineerd kijkend naar een wit-grijze, voetballende wervelwind op tv, aan elkaar gepraat door Herman Kuiphof. Onvergelijkbaar met wat we tegenwoordig moeten horen aan commentaar, een enkele uitzondering daargelaten. Dat grijs bleek jaren later rood te zijn trouwens. Oogverblindend mooi rood, gecombineerd met wit. Er bestond voor mij als kind en in mijn herinnering maar één club. Die uit Amsterdam.
Ook in mijn beroepsleven is er maar één bedrijf. Hetzelfde bedrijf sinds 1985. Ik mag er de IT doen. We maken mooi en recyclebaar tapijt, maar vooral ook prachtig kunstgras. Het ligt in stadions en op trainingsvelden van menig club in Nederland, de Premier League bij onder andere Tottenham, in Manchester, op Wembley en verder op talloze trainingsvelden en in grote stadions elders in Europa en de wereld. In Barcelona, Madrid, bij Juve en Milaan bijvoorbeeld. En dan noem ik slechts enkele plekken in Europa. Er ligt ook een variant in onze eigen Johan Cruijff Arena. Zó mooi dat je het niet ziet. Kunstgrasvezels precies diep genoeg geprikt in groene zoden. Daardoor steviger en altijd groen, ook in harde winters. Een fraai product, waar we trots op zijn.
De afdeling Planning van onze tapijtdivisie, bestaat voor het grootste gedeelte uit de Traditionele Top 3: Een Ajaxfan, een Feyenoorder en natuurlijk ontbreekt in een Brabants bedrijf ook de PSV-er niet. Ze zijn geïnfiltreerd in vrijwel elke afdeling. De planners voeren er levendige voetbaldiscussies mèt uit-publiek, want ik mag er graag eens binnenlopen. In de hoek de voortdurend glimlachende PSV-er, omdat hij dit seizoen natuurlijk weer gewoon kampioen gaat worden. Daar tegenover de wat oudere, grijze en wijze Ajacied, die het dit seizoen opvallend weinig over zijn tweede club RKC wil hebben. En dan de jongste van het stel in de andere hoek: een aimabele goedzak en seizoenkaarthouder, die normaal gesproken samen met zijn zoon vanavond in een ongetwijfeld kolkende Kuip weer eens een keer achter het net zou kunnen vissen. Maar 18 uur is vanuit Brabant niet te halen op een werkdag.
Want de vooruitzichten zijn goed. Ajax kruipt dit seizoen langzaam en soms zeker uit de nog rokende puinhopen van seizoen ’23-’24, waar Feyenoord met zijn nieuwe trainer Brian Priske een stabiele, geoliede machine aan het worden is, die doet denken aan het succesvolle tijdperk Slot. Onder aanvoering van een indrukwekkende Quinten Timber versloeg de stadionclub vorige week zelfs Benfica in eigen huis. Ik moet de aimabele planner van bij mij schuin tegenover op de gang nog regelmatig in de arm knijpen. Maar ondanks alles is hij er niet gerust op. Hij loopt lang genoeg mee om te weten dat Ajax in De Kuip vaak genoeg in staat bleek gekke dingen te doen. En zeker als het niet verwacht werd.
Ajax is dit seizoen Italiaans frivool. Het ligt er maar net aan hoe het weer is. Een Italiaan laat jou zijn zoals jij denkt dat je wilt zijn. Hij maakt graag complimentjes, is charmant en spreekt onweerstaanbaar Engels: elk zelfstandig naamwoord eindigt op een E. Anders dan de gemiddelde Fransman, die tussen alle zinnen wanhopig naar Engelse woorden zoekt met een ononderbroken ‘Uh’. Slaapverwekkend. Ajaxtrainer Farioli daarentegen straalt onverzettelijkheid uit op zijn ploeg. Hij gooit dit seizoen alle Ajaxprincipes overboord, varieert met opstellingen en wij als trouwe Ajaxfanschare vreten het, wanhopig als we zijn na het eerdere horrorseizoen.
Ik sluit niet uit dat we vanavond in Rotterdam de thuisclub Italian style een half uur het idee gaan geven dat het een gemakkelijke avond gaat worden. We zullen hen de bal gunnen, hem lekker rond zien gaan bij de tegenstander en rustig afwachten. Zodra De Kuip wat tot rust gekomen is van de opwinding, dat daar achter hun net toch echt weer Ajax loopt en de Feyenoordverdedigers wat minder strak hun middenvelders in gaan spelen, zullen de Amsterdammers toeslaan. Vanuit een gesloten verdediging binnen 3 à 4 passes staan we aan de andere kant, om daar uiterst effectief en met de minste inspanning de bal in het netje te deponeren. Al weet ik natuurlijk nu nog niet welk netje dat zal zijn, want het vizier staat nog niet altijd op scherp, bij Brobbey en consorten. Dus hij kan ook huizenhoog over.
Het kán een mooie week worden, met zelfs kans op een stevige tweede plek minimaal op doelsaldo, als Ajax het zaterdag in Amsterdam tegen PSV nog eens dunnetjes over gaat doen. Een soort van dubbele Europese week, met voor Ajax de dood of de gladiolen. Mijn club die de andere twee topclubs de stuipen op het lijf kan jagen, ik hou er van. Op onze afdeling Planning trekken er nu al twee wit weg. Uiterlijk zaterdagavond weten we welke twee.
Ron Schiltmans