Het is misschien een ietwat onverwachte titel, voor een columnist die niet altijd bekend staat om zijn optimisme. Maar zo’n zomerstop doet vreemde dingen met de mens. In juli is het voetballeven mooi en ongecompliceerd. Alles kan nog. Het komend seizoen is nog een paar weken die rimpelloze vijver, waar we naar hartenlust stenen in kunnen gooien. En natuurlijk worden ook AZ en PSV weer kampioen, gaat volgens VI FC Twente voor de hoofdprijs, en droomt Feyenoord ook nu weer van de Coolsingel. Zonder TomTom zullen de meeste Rotterdammers daar echter niet meer geraken, vrees ik.Na het voor Nederland dramatisch verlopen EK, had ik het heel even gehad met voetbal. Vond ik achteraf dat toernooi ook niet meer dan een hinderlijke onderbreking, op weg naar het derde Ajax-kampioenschap op rij. U merkt het, de snikhete Nederlandse zon is mij volledig in de bol geslagen. Maar wie even verder leest, begrijpt mijn vrolijke kijk op het nieuwe seizoen. Het zit hem in de kleine dingen, nu al.
Zo reden wij, na een weekje familiebezoek in Berlijn, voor zeker de zeventigste keer die oneindige E30 terug naar huis. En dan is het van levensbelang om wakker te blijven. Zeker als naast en achter je het Open Nederlands Kampioenschap snelsnurken gaande is. Dan ga je, met die blik op de weg, dingen zoeken om je concentratie beter vast te houden. Vaak tel ik dan het aantal roofvogels, wat normaal in Duitsland een dagtaak is. Maar ergens halverwege, zo rond het altijd regenachtige Hannover, stelde ik met een schok vast nog geen enkele buizerd, kiekendief of arend gezien te hebben. Niet eens een biddend torenvalkje. Alleen uilskuikens, die in hun vrachtwagen met 91,5 km per uur andere vrachtwagens gingen inhalen.
Als echte Ajacied ben je op zo’n uitzichtloos moment gewend om risico’s te nemen. Dus ik fluisterde: ‘als ik de komende vijftien minuten vijf roofvogels zie, wordt Ajax weer kampioen’. Ik weet het, het slaat helemaal nergens op, maar het was dus allemaal om wakker te blijven. Om met mijn Volvo niet plotseling de linker vangrails te polijsten en in één vloeiende beweging daarna meteen de rechter. Dat zou bovendien funest zijn geweest voor de eindstand van het Dutch Open snelsnurken, dat hoef ik verder niet uit te leggen.
Gespannen tuurde ik de uitgestrekte weilanden af. Het belang van mijn club stond op het spel. Binnen tien minuten ontwaarde ik een steenarend, een slechtvalk, een sperwer en een rode wouw. Dat u niet denkt dat er alleen maar voetbalkennis in dit Ajax-hoofd huist. Dat was al vier! Vervolgens moest ik tanken. En nadat ik snel had afgerekend bij de vriendelijke Duitser met haviksneus (niet meegeteld!) en terugliep, zag ik vrouw en kinderen druk gebaren in de auto. Bleek er op mijn linkerschouder knipogend een kleine ransuil mee te liften. ‘Zie je wel, dat wordt schaal nummer 32!’ schreeuwde ik triomfantelijk. En terwijl de geschrokken vogel haastig weg wiekte, fluisterde mijn vrouw bezorgd of zij niet even het stuur over zou moeten nemen. De rest van de reis zag ik, tevreden glimlachend, voor de derde keer op rij een kolkende Amsterdam ArenA en uitzinnig hossende Ajacieden. Werden we op 5 mei 2013 kampioen, thuis tegen de aanstaande Jupiler-jongens van Willem II.
Maar na zo’n lange autorit, waar je concentratie 623,2 kilometer lang optimaal moet zijn, slaap ik altijd bijzonder onrustig. Het is eigenlijk meer draaien en woelen. En ik droom dan de vreemdste dromen. Terwijl mijn gezin met volle overgave in de snurk-playoffs ging, zweette ik mij een geheel andere aanloop naar het seizoen 2012/2013. Zo koos Luciano Narsingh voor een stukje subsidie in Eindhoven, in plaats van Champions League in Amsterdam. Opende Rodney Sneijder een meubelplein in Waalwijk en bleef er ook meteen maar voetballen. En eiste de nieuwe bondscoach Louis van Gaal géén afkoopsom van Ajax. Maar de meest gekke, en ik moest er in mijn slaap hardop om lachen, droomde ik afgelopen nacht. Ajaxheld Vurnon reuzendoder Anita flirtte met, hou je vast, Newcastle United! De stinkende schoorstenen en spelen in de middenmoot, in het grauwe Newcastle, in plaats van stuwende kracht in een wervelend en opnieuw succesvol Ajax.
Stel je toch eens voor, dat die flirt echt waar was en uiteindelijk een transfer werkelijkheid zou worden. Dan sta je mooi voor schut, met je blije columntitel.
Ron Schiltmans