Geen spier. Hij vertrekt geen spier! Dat was het eerste wat ik dacht, toen de voorzitter van Ajax vorige week gezellig kwam bijkletsen bij Jack, Hugo en Youri. Onze JJ zit echt nergens mee. Zelden zo’n relaxte man als gast bij Studio Voetbal gezien. Ik heb er even een weekje over nagedacht of ik het zou durven zeggen, maar ik zeg het gewoon en buk vervolgens virtueel: Meneer John Jaakke heeft die avond grote indruk op mij gemaakt. Zo, dat is eruit. Dat lucht op.Gepokt en gemazeld door een leven vol urenlange vergaderingen zat John gewoon op zijn gemakkie te genieten van het gesprek. Goedlachs, met humor, maar vooral met kennis van zaken kwam hij als grote overwinnaar uit de strijd. Een strijd die vooral Hugo Borst wilde aangaan, maar die door Jaakke kinderlijk eenvoudig in zijn voordeel werd beslist. Ik was als Ajacied zelfs een beetje trots op onze John. Als je durft te zeggen dat Borst slecht geïnformeerd is ben je mijn held. Het is zelden waar, maar hij zei het mooi wél.
Deze week opnieuw een aanval op Ajax’ preses. Amsterdammer en basketbalgoeroe Ton Boot vindt John Jaakke een slechte voorzitter. Omdat Sneijder en Perez vorig seizoen, in het heetst van de strijd, zich verbaal lieten gaan en Jaakke dat met de mantel der liefde bedekte, is hij een slechte leider. De spelers zijn niet opgevoed volgens Boot. “Met opgevoede spelers bereik je veel betere resultaten”, doceert hij. “Discipline” is een mooi woord, maar er zijn ex-basketballers die door het vroegere schrikbewind van de stuitercoach bij het woord “boot” nog steeds wit wegtrekken. Maar dit is een vrij land, dus iedereen mag iets roepen over Ajax en over zijn voorzitter. Ik doe hier niet anders.
Volgende week geeft de penningmeester van Bowling Vereniging Middelharnis een drukbezochte lezing over het onverantwoorde aan- en verkoopbeleid in Amsterdam. Vervolgens lekt de secretaris/coördinator, annex teamleider en tevens website eindredacteur van de Heerlense Damvereniging Eureka naar de pers, dat Jaakke hem heeft toevertrouwd dat hij zelf ook vindt dat hij te weinig taken krijgt toebedeeld en zich nauwelijks serieus genomen voelt. En als tenslotte klaverjaskoning Ate de Jong van kaartclub “Zwarte Mieke” uit het Friese Arum eind oktober in een ingezonden brief in de Leeuwarder Courant schrijft, dat Jaakke wat hem betreft nooit voorzitter van Ajax had mogen worden, dan trekt de altijd vrolijke en optimistische JJ verslagen en gedesillusioneerd zijn conclusies en vertrekt. Zoveel kritiek is zelfs voor een man van de wereld als John Jaakke, die anders graag de discussie aangaat, iets teveel van het goede.
Zo verbaasde ik mij de afgelopen weken wel vaker over de uiteenlopende meningen over Ajax. Het spel is inderdaad zelden om aan te zien en het aantal blessures is schrikbarend hoog. Maar Leonardo komt eraan, dus alles komt goed. Wél vond ik het gebaar van AZ uiterst sympathiek, om na het uitvallen van Stam tijdens de warming-up, de wedstrijd met “Jaap.nl” op het shirt te spelen. Tegelijk was het ook verwarrend, want de tv-commentator sprak van een actie van “Spieren voor Spieren”, terwijl Jaap Stam toch echt met een knieblessure was afgehaakt. Bovendien kan ik op Jaap.nl niks ontdekken wat met spierzieke jeugd te maken heeft.
Uiterst vreemd dus allemaal, zoals het spel van Ajax eigenlijk al tijden redelijk merkwaardig op mij overkomt. De vele blessures nopen Ten Cate tot improviseren, maar hij wordt op de been gehouden door gigant Maarten Stekelenburg. Fijn dat hij mijn jarenlange rotsvaste vertrouwen nu terugbetaalt door middel van het stoppen van penalty’s en andere onmogelijke reddingen. Er ontstond zondag door zijn kordate optreden iets van zelfvertrouwen in de zoekende ploeg. Iets van een hervonden flair en branie. Iets wat decennia lang zo kenmerkend voor Ajax was. Ik zag Urbi Emanuelson een ongelooflijke passeerbeweging langs de zijlijn maken, die ik vier keer in de herhaling op Youtube moest bekijken om hem te snappen. Ik denk Urbi zelf óók. Spaarzaam hoogtepuntje in een periode van een naar mijn mening onherkenbaar Ajax. Met de Duitse overwinning in Zagreb als voorlopig dieptepunt. Spelvreugde is een vies woord geworden. Het is de overwinning die telt.
Iedereen wil of gaat daarom weg aan het eind van het seizoen en daar ligt een schone taak voor John Jaakke, zolang hij nog in Amsterdam rondloopt. Het is niet zijn primaire taak, maar hij mag als voorzitter best regelmatig bij Martin van Geel binnenlopen om zijn bezorgdheid uit te spreken over hoe de selectie er binnenkort uit komt te zien. Ik vond op zolder een ansichtkaart met de Ajaxselectie van 2003/2004 en kon nog maar drie spelers ontdekken die er ook nu nog bijzitten: Stekelenburg, Mitea en Heitinga. Terwijl Thomas Vermaelen in de loop van dat seizoen vanuit Jong Ajax naar het eerste kwam. Over vier jaar zal het niet anders zijn en lezen we waarschijnlijk dat Mitchell Donald toe is aan een nieuwe uitdaging. Dat Vurnon Anita zich nog maar moeilijk kan opladen voor wéér een wedstrijd tegen Roda en dat Jeffrey Sarpong op het punt staat een megacontract bij Real Madrid te tekenen. John Heitinga is dan inmiddels alweer terug, na drie jaar bijtende heimwee, ergens in Europa.
Kom op John Jaakke, bewijs het ongelijk van Ton Boot en wees die sterke man die wél de lijnen uitzet. Die ervoor zorgt dat Ajax geen kille uitstraling meer heeft en waar spelers graag komen én blijven. Geef de voetbalclub Ajax terug aan het volk, haal het van de Beurs en geef de macht aan échte Ajacieden die de schoonheid van het spel weer bovenaan de agenda zetten. Rijke historie heeft namelijk niks met geld te maken.
Ron Schiltmans