Het zijn onmenselijk zware tijden voor politicus Geert Wilders. Allereerst hoorde hij de rechtbank roepen dat hij voor zijn uitspraken over sommige medelanders en hun geloof alsnog vervolgd gaat worden. Dat hij hierdoor volgens eigen zeggen ‘aangeslagen’ was, vond ik in zijn geval geen handige woordspeling. Maar het echt slechte nieuws kwam eind vorige week. Je doet je hele politieke carrière ontzettend je best om zo ongeloofwaardig mogelijk over te komen. En je lijkt er op te kicken om gehaat te worden. Je roept racistische dingen in de Tweede Kamer en je hangt je Limburgse hoofd elke week een klein half uurtje in de waterstofperoxide, om er elk greintje verstand uit te laten bleken. Dat is allemaal prima gelukt. Tot zover niks aan de hand. Heel Nederland houdt angstvallig rekening met je, dus je hoort er helemaal bij.
Maar dan schrijft op een regenachtige vrijdagmiddag een FC Groningen-fan plotseling dat ondergetekende, Ajaxcolumnist, eigenlijk veel erger is dan jij. Dat je, vergeleken bij deze ‘haat en verderf zaaiende stukjesschijver’, eigenlijk maar een onschuldige politieke kleuter bent. Dan ben je als extreem rechtse raaskaller toch regelrecht beledigd? Dan is die louche homevideo toch mooi voor niks geweest? Gelukkig is zijn enge politieke clubje door die rechtzaken inmiddels zwaar in geldnood en bedelt hij op zijn website schaamteloos om geld. Door de kwetsende vergelijking op vrijdag is zijn leven nu definitief mislukt. Iets wat wij allemaal al wisten. Hij nu ook, hoop ik. Ik zie die blonde pruik al in de rij bij de Sociale Dienst, zwetend tussen de meest vriendelijke allochtonen.
Ik las het afgelopen weekend allemaal met een glimlach. Complimenteerde de Groninger met zijn aardig geschreven, gechargeerde stukje en wenste hem vervolgens zondagmiddag tegen Ajax stilletjes een mooie, zware nederlaag toe. Zo zijn we dan ook wel weer. Maar het liep helaas allemaal iets anders dan gehoopt. Na het onverwachte succes in Nijmegen, dachten we het klusje in de Euroborg ook wel even te klaren en kwam Van Basten met Siem de Jong als spits op de proppen. Als vervanger van de geschorste Cvitanich. Ik geloof echt dat Van Basten hier samen met zijn companen lang en serieus over heeft nagedacht. In dit geval was het geen slimme keuze, omdat De Jong ten eerste geen spits is en ten tweede te weinig in Ajax 1 aan de aftrap verschijnt. Enige vorm van automatisme of onderlinge verstandhouding ontbreekt daardoor. Met een basisklant kan je nog wel eens wat schuiven.
Toch zal ik deze verliespartij in Groningen niet snel vergeten. Ik kon namelijk al moeilijk kwaad worden op onze trainer, maar sinds zondagmiddag gaat me dat helemaal niet meer lukken. Toen Jan Vertonghen vlak voor tijd volkomen onterecht door de falende Wegereef een tweede gele prent voorgehouden kreeg, waande Marco van Basten zich op zaterdagochtend, bij een jeugdwedstrijd van zijn zoon Alexander. Die was zojuist door een veel grotere tegenstander keihard onderuit geschopt. Zijn liefhebbende vader hield het niet langer en stormde het veld in. De stoïcijnse denker Van Basten, die elke seconde op en langs het veld altijd de controle lijkt te hebben, vergat even alles en iedereen om zich heen. Als de vierde official er met gevaar voor eigen leven vóór was gesprongen, zou de beste man ten dode opgeschreven zijn geweest. Niemand hield hem tegen. Gelukkig maar. Toen Marco weer bij zijn positieven kwam, stond hij al bijna in de middencirkel.
Dit wordt voor mij hét voetbalmoment van 2009. Het kan niet anders of deze onvoorwaardelijke blijk van liefde voor zijn speler in nood slaat over op de groep. Niks kille, zakelijke club. Passie! Of het genoeg vuur doet oplaaien voor het behalen van een kampioenschap, is geen vraag die ik me nu al stel. Dat doen anderen elke week al voor me. Mij is daarvoor de eindstreep ook nog veel te ver weg. Maar al worden we door scheidsrechterskorps, tuchtcommissie, columnisten en analisten wekelijks verder vervolgd, het maakt niet meer uit. Er groeit iets moois in Amsterdam tussen trainer en spelers. Als wij er als supporters ook nog eens extra de schouders onder zetten, weet ik niet waar dit nog gaat eindigen. Maar voor mij is met Marco’s magische moment het seizoen eigenlijk nú al gewoon geslaagd.
Ron Schiltmans