De confetti is in de loop van maandag eindelijk weer nedergedaald in Ajaxland, maar ook in huize Schiltmans. Ik wil langs deze onsympathieke weg dan ook excuses aanbieden aan mijn buren. Zo hoor je Ron een paar jaar niet en zo staan de kopjes in je kast op zaterdagavond weer ritmisch mee te rammelen op drie keer scoren tegen PSV én winnen. Daar waar het op woensdagavond nog wat zachter ging, uit ongeloof en een stille Kuip. Sterker nog, tijdens de 0-1 van Ajax tegen Feyenoord, stond ik met mijn hoofd in de koelkast weer naar drank te loeren, want de in totaal 0-10 van vorig seizoen zou ongetwijfeld dunnetjes overgedaan worden, zo werd in Rotterdam beloofd. Ondanks mijn optimisme vooraf en het sterke begin van de Amsterdammers. Ik hoorde op tv Vincent Schildkamp luid roepen en ben toen, met een heerlijk flesje herfstbokbier in de hand, ietwat geïrriteerd teruggelopen naar de bank. Of het in vredesnaam wat zachter kon, ESPN. Ik zag wat juichende Ajacieden en de rest is geschiedenis. Het voelde ook vrijwel direct weer enigszins vertrouwd.
Daarna kwam op zaterdagavond PSV naar Amsterdam en mijn oerkreten schijnen tot bijna in Litouwen te horen zijn geweest. Daarom mocht ik zondag in een Duitse(!) Ajaxpodcast nog eens buiten adem, vanaf minuut 19:20 uitleggen, hoe toll ik alles vond en hoe ik de twee topwedstrijden had beleefd. En vooral dat ik al 54 jaar zeker geen successupporter was. “Alles klar Ron, danke dir!” en ze hingen verbijsterd weer op. Het bleef nog lang onrustig in ‘Alles auf Ajax‘.
Maar het leven moet door, beste lezers. Maccabi Tel Aviv komt er donderdag aan, voor een ‘Joods’ onderonsje in de Johan Cruijff Arena. Hopelijk is de stad goed beveiligd, want de burgemeester blijft regelmatig wegkijken. Zij ziet dus niet dat we met Davy Klaassen een moderne Dick Schoenaker hebben. Sleurend en combinerend van 16 naar 16 én scorend. Wat een geweldenaar, op zijn oude dag nog! Net als Henderson en keeper Pasveer trouwens. De Ajaxjeugd vaart er wel bij. Amsterdam’s burgermeester ziet waarschijnlijk ook niet, dat Ajax dit seizoen eindelijk weer (optisch) streeploos is. Met het verdwijnen van de drie Duitse lijntjes van het tenue en daarmee de terugkeer van de èchte Ajaxkousen, keerde het ouderwetse Ajaxspel ineens weer terug. Toevallig hè? Het keerde terug naar “Amsterdam, de stad waar alles kan”, zoals Maggie Macneal zaterdagavond na het laatste fluitsignaal door het stadion schalde.
Maar kunnen we ook een derde ‘Europese’ wedstrijd op rij winnen? Is in het fort genaamd Johan Cruijff Arena de focus nog steeds dusdanig sterk, dat we ook Maccabi ‘wel even’ kloppen? Op papier een mindere tegenstander dan PSV en dus moeilijker. Voorafgaand aan de wedstrijd, zaterdag tegen de Eindhovenaren, las Wout Weghorst in het nog lege stadion op de voorste rij in zijn Bijbel, als voorbereiding op de wedstrijd. Vond ik mooi, hoe Rafael van der Vaart en Pierre van Hooijdonk daar ook over denken. Wout gaat onverstoord zijn eigen weg. Misschien las hij wel Spreuken 3, vers 23: “Je zult veilig je weg kunnen gaan, nergens zul je struikelen.” We zijn in Amsterdam wel weer klaar voor een mooie en zinderende voetbalavond. Laat maar komen.
Ron Schiltmans