Als voetballer kan ik mij Ernie Brandts vooral van 2 prachtig mooie eigen doelpunten herinneren. Het eerste was in de halve finale van het WK 1978 in Argentinië tegen Italië. Gelukkig maakte hij daarna ook maar meteen de gelijkmaker, waarna Arie Haan ons van grote afstand naar de finale schoot. Het tweede eigen doelpunt was in de halve finale van de KNVB-Beker in 1983 in Eindhoven tegen Ajax. Het was in de verlenging vlak voor tijd de gelijkmaker en het betekende strafschoppen, die vervolgens dankzij een grootse Piet Schrijvers door de Amsterdammers werden gewonnen.
Zaterdag zal Ernie Brandts iets anders hebben willen debuteren als coach in de Eredivisie, dan met een 8-1 nederlaag. AZ gaf een geheel nieuwe betekenis aan het werkwoord “achten”. NAC werd na de rust weggevaagd en ik vraag me af hoe het deze week in huize Brandts toe zal gaan.
Al voordat het laatste fluitsignaal klinkt neemt mevrouw Brandts zich voor de komende week haar lieve man een beetje te ontzien. Met de kinderen spreekt ze af dat er alles aan gedaan moet worden om papa niet aan zijn monsternederlaag te herinneren. Dus het getal 8 moet zoveel mogelijk worden vermeden. De koters hoeven deze week daarom niet om 8, maar pas om half 9 naar bed en ze zal niet vragen of ze de oren al gewassen hebben. Ook laat ze haar echtgenoot deze week maar niet afdrogen. Hij werd dat zaterdag al. Er moeten nog wat groenten ingemaakt worden, maar dat kan wachten. Zal ze hem wel gewoon de boodschappen laten doen? Deze week dan maar geen boter en suiker. Ook haar favoriete liedje “Waterloo” zal voorlopig niet uit de boxen knallen.
Ze schrikt in hoeveel woorden het getal “acht” voorkomt. Dat wordt opletten. Elk moment van onachtzaamheid doet haar man in huilen uitbarsten. En aanstaande zaterdag wacht Ajax. Wat een achterlijke programmaplanning ook van die gasten in Zeist! Een overwinning zou prachtig zijn, maar als ze dat zielige hoopje echtgenoot naast haar op de bank deze week betracht, dan ziet ze zo snel nog geen machtig mooi ouderwets middagje NAC. Dat mag je gewoon niet verwachten.
Natuurlijk zijn er verzachtende omstandigheden. Ernie had gewoon vette pech dat hij werd geacht in Alkmaar te beginnen. Die enge Louis van Gaal ook, met zijn strenge regime. Roept ongetwijfeld “Geef Acht!”, als de voorzitter de kleedkamer binnenkomt. Wat een minachting! Nee, ze heeft het deze week waarachtig niet makkelijk. Ook dat nachtelijk gewoel naast haar moet niet te lang gaan duren. Vrouw zijn van een voetbaltrainer is zwaarder dan ze had gedacht. Dat dagje Efteling wat voor donderdag gepland was wordt nog maar even uitgesteld. Teveel achtbanen.
Ondertussen zien we in voetballand alweer menig donker wolkje aan de hemelsblauwe hemel verschijnen. Eén week geleden werd iedereen nog kampioen, niemand zou degraderen en elke club zou aanvallend voetbal spelen. Nu is er al paniek in Rotterdam vanwege de nederlaag in het hoge Noorden. Kuijt en Kalou vertrokken, een matig elftal achterlatend en nog geen nieuwe spelers in zicht. PSV zoekt alvast 3 vervangers: eentje voor Ooijer, Vennegoor en Hesselink.
Tegen het weekend gaat het in huize Brandts gelukkig weer wat beter. Moeder de vrouw heeft het deze avond extra gezellig gemaakt. Kinderen vroeg naar bed en ze heeft voor straks alvast wat spannends aangetrokken. Ernie komt fris gedoucht naar beneden. Hij is behoorlijk opgeknapt en heeft zelfs een opkomend griepje kunnen onderdrukken. Ernie ziet het weer helemaal zitten en durft al voorzichtig aan zondag te denken. Eerherstel! Zijn vrouw haalt wat hapjes uit de keuken, vult de glazen en schuift een favoriete video van Ernie in de recorder. Eentje met opnames uit de jaren zeventig genaamd “Het was stil op straat.”
“Dat zie je toch graag, hè schat?” zegt ze liefdevol. “Zo meteen Mies Bouwman met Eén van de Acht!”
Ron Schiltmans