Zwetend in mijn mandje. Monsters in mijn slaap. Koorts, niezen, hoesten. Het heerst ja, maar waarom moet het dan ook net míj treffen? Ik zou het nog net geen ijlen willen noemen, maar je ziet rare dingen als je temperatuur stijgt. Zo zag ik Ajax thuis met 0-1 verliezen van Heerenveen. Vreemd. Ik zag Ajacieden die er niet vol voor gingen en zich liepen te sparen, alsof ze de volgende wedstrijd voor de Champions League tegen Arsenal moesten. Dat zie je niet als je gezond bent. Ik zag de wedstrijd apathisch, waar ik anders vaak op het puntje van mijn stoel zit. Dat doe je niet als je je goed voelt.
Ik zag een merkwaardig zwijgende ArenA. Dat zie je niet als je kiplekker bent. Dat is anders altijd een kolkende mensenmassa, waarvoor tegenstanders het in hun broek doen. Ik zag Huntelaar de eerste helft zeker 3 vette kansen missen. Dan heb je het zwaar te pakken. Dat de eerste kans perfect met links werd ingeschoten, maar hij buitengewoon pech had dat de keeper uitstekend reageerde, had ik door een niesbui vast niet goed gezien. Ik zag Ajax in de tweede helft nauwelijks nog kansen creëren of flitsend combineren, zoals ik dat al jaren gewend ben. Dan ben je echt niet helemaal lekker.
Ik zag invaller Leonardo omver geschopt worden, waardoor zijn rechterbeen een onmogelijke buigbeweging maakte. De manier van spelen van Leonardo werkt dit soort overtredingen nou eenmaal in de hand. De tegenstander opzoeken en er langs of tegenstanders tegen je op laten lopen voor de vrije trap, houdt meer risico in dan plichtmatig de bal afspelen als een tegenstander wat al te dichtbij durft te komen. Huilend van pijn maar vooral van verdriet werd hij met een gescheurde knieband afgevoerd. Verdriet, want het was alweer zijn derde zware blessure in zijn nog zo prille voetbalcarrière. Wat een nachtmerrie! Dat kón ik toch gewoon niet echt gezien hebben? Koorts doet rare dingen met de mens.
Op maandag ging het al niet veel beter. Met mijn zieke kop nam ik surfend op internet een verkeerde afslag en belandde ongewild op het PSV-netwerk. Daar zag ik de forumleden hijgerig over elkaar heen rollen om te vertellen hoeveel moeite ze hadden gedaan om aan kaartjes voor de wedstrijd tegen Ajax te komen. Dat zie je niet als je gezond bent. PSV is al jaren de baas over Ajax en die wedstrijd op 18 maart doe je er als Eindhovenaren gewoon even tussendoor. Geen reden om je over op te winden, dacht ik. PSV wordt fluitend en met de handrem erop kampioen en zal dat de Ajacieden op hun verjaardag nog even pijnlijk duidelijk maken. It’s my party and I cry if I want to. Dat werk.
Terwijl ik met klamme handen en een knallende hoofdpijn verder las, zag ik dat er zelfs iemand vertelde “weinig medelijden met die etter van een Leonardo te hebben”. “Jammer dat het Sneijder niet was”. Ik greep naar de Paracetamol, want dit kon gewoon niet waar zijn. Vanaf welke lichaamstemperatuur ga je hallucineren? Toen ik er met een tollend hoofd wat van zei, kreeg ik vervolgens alle hoeken van het forum te zien. Dat gebeurt je niet als je gezond bent.
Ik vertelde nog dat ik met tranen in mijn ogen voor de tv had gezeten, toen Ruud van Nistelrooij na zijn revalidatie meteen wéér door zijn knie ging en daarmee onder andere het EK in eigen land en een droomtransfer naar Manchester aan zijn neus voorbij zag gaan. Tragisch. Maar dat kon niet: een Ajacied die mee lijdt met een PSV-er. Dat is gewoon onmogelijk. En ik geloofde het. Vanaf 38 graden ga je gewoon aan jezelf twijfelen. Als je gezond bent dan vind je het als Ajacied toch geweldig dat John de Jong twee jaar lang alleen maar bleef sukkelen? Dat Patrick Kluivert waarschijnlijk nooit meer helemaal fit wordt? Dan gun je de sympathieke Gomes toch een dubbele hernia? Tuurlijk wel!
Vervolgens kreeg ik er een spontane oogmigraine bij en dan kun je nauwelijks nog zinnen correct lezen. Zo meende ik te lezen dat ik me niet zo moest aanstellen. “De dood van Di Tomasso, de beenbreuk van Luc Nilis en de hersenbloeding van Rob de Wit, dát was pas erg”, zo las ik. “Leonardo was niets meer dan een jankventje”. “Hij had gewoon een bedrijfsongeval gehad”. De letters dansten op mijn beeldscherm. Ik wreef eens goed door mijn troebele ogen en ik nam me voor dit nog maar eens rustig terug te lezen als ik weer helemaal beter was. Zoiets schrijven gemoedelijke Brabanders namelijk niet. Gezonde rivaliteit oké, maar een voetballer van Ajax minimaal 9 maanden arbeidsongeschiktheid toewensen, dat doen ze in Eindhoven en omgeving niet. En bij een kruisbandblessure onvergelijkbare drama’s als de dood of een hersenbloeding er bij halen al helemáál niet.
Toen ik vanmorgen wakker werd dacht ik me, op de hoofdpijn en oorsuizingen na, weer redelijk fit te voelen. Ik cynies in ieder geval een stuk minder. Maar toch vrees ik dat het wat langer gaat duren voordat ik weer helemaal de oude ben. Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik namelijk PSV kansloos weggespeeld worden in Londen. Echt heel raar. Aan alle kanten lopen de mannen van Arsenal er langs. Dat zie je niet als je weer helemaal beter bent. PSV countert er vanavond slim eentje binnen en gooit achterin de deur in het slot. Dat hoop ik tenminste, want je gunt een Nederlandse club in Europa altijd het allerbeste. Als die waanvoorstellingen zo doorgaan, zie ik straks nog een Belgische scheidsrechter bij een wedstrijd van Ajax! Voor mezelf, Ajacieden, PSV-ers en verder iedereen die ik tijdens mijn koortsachtige dagen helemaal verkeerd zag of las, maar vooral voor onze heerlijke dribbelaar en pechvogel Leonardo daarom: Van harte beterschap!
Ron Schiltmans