Uithuilen en trots opnieuw beginnen. Dat gevoel overheerst na de bloedstollende apotheose van het seizoen 2006-2007. Ajax, je was die laatste zondag even vaak virtueel kampioen als dat je het dit seizoen hebt laten liggen. Nu na een paar dagen de kruitdampen eindelijk zijn opgetrokken, moeten we als Ajacieden concluderen dat we terug kunnen kijken op een meer dan boeiende competitie. Waarin jij eindelijk weer eens heldhaftig meestreed om de titel. Je kunt je afvragen wat beter is voor je hart: met 24 punten achterstand de Play-offs halen of in de laatste wedstrijd de titel verspelen. Ik kies voor het laatste. Hoe zuur dit uiteindelijk ook is.
Voor AZ is het allemaal misschien nóg erger en ik heb zelfs bijna met Van Gaal te doen. Bijna. Ze waren in Alkmaar volgens mij iets te zeker van de titel. AZ wil graag zijn zoals jij, Ajax naam hebt gemaakt: dominant aanvallend en af en toe een tikkeltje arrogant. Dat laatste was het enige wat overbleef tegen Excelsior. Als je de laatste persconferentie van de zelfingenomen trainer zag, dan kon je er bijna op wachten. Het wonder bleef daarom uit. De enige vraag die in de Zaanstreek overblijft: Hoe verwijder je een verse tattoo met de tekst “AZ kampioen 29-04-2007”? In ieder geval niet met backspace of delete. Pijnlijk.
Ajax, ik heb de afgelopen week genoten van je trainer Henk ten Cate. Hij liep als een echte mental coach je spelers en achterban op te peppen. Blufte met voorbedachte rade dat de échte schaal naar Tilburg moest. Ik vond het vermakelijk en ik begreep hem ook wel. Het was zijn manier om jou op scherp te zetten. Het sloeg alleen helaas niet over op de spelers, want die leken er stuk voor stuk van overtuigd dat AZ 3 punten op zou halen in Rotterdam. Ik trouwens ook.
Achteraf en dat is altijd makkelijk natuurlijk, zou je kunnen concluderen dat het conflict tussen PSV-voorzitter Schuitema en coach Koeman beter werkte. De spelers konden bewijzen dat ze massaal achter hun trainer stonden en dat was precies wat er zondagmiddag nodig was om er vol voor te gaan. Een kolkend stadion deed de rest. Bovendien denk ik dat, als wij alsnog de 0-3 hadden gemaakt, PSV met 6-1 had gewonnen. Het was het ideale en zeer verdiende, perfecte afscheid van Philip Cocu. Het heeft zo moeten zijn.
Ajax, als ik terugkijk op een lang en heet seizoen, dan voel ik opnieuw de intense pijn na het desastreuze eigen doelpunt van Vermaelen tegen Kopenhagen, waardoor de deur naar de Champions League keihard dicht viel. Zelden zo ziek van een uitschakeling geweest. Daarna boekte je in de competitie zichtbaar vooruitgang. Je won overtuigend in en tegen Utrecht en mede dankzij een gezonde strijdlust pakte je in de herfst de koppositie. Ik was er in die dagen van overtuigd dat je kampioen ging worden. De 0-4 in de Kuip maakte dat gevoel alleen maar sterker. Het zelfvertrouwen spatte er in die periode van af. Dát was het Ajax zoals we je graag wilden zien.
Op 12 november ging het mis. PSV kwam in de ArenA geniepig 3 punten ophalen en alles wat Ajax was sprak er schande van. Er brak iets. Zeker 2 wedstrijden was je compleet van slag, met een gelijkspel tegen Twente en zelfs een schandalige nederlaag tegen Sparta als rampzalig gevolg. De Eindhovenaren leerden je de keiharde wetten van het topvoetbal en of je wilde of niet, je moest er in mee. Steeds vaker koos je daarom voor een 4-4-2 variant en het moet gezegd: met succes. Dat daarmee punten werden gehaald in soms slaapverwekkende vertoningen namen we voor lief. Liefde voor jou is en blijft nou eenmaal blind.
Ajax, na de korte winterstop en de pijnlijke nederlaag in en tegen Kaapstad wisselde je prachtzeges tegen Groningen en opnieuw Feyenoord af met missers tegen Excelsior en Heerenveen. Tussendoor mocht keeper Stekelenburg van schijtslechter Weegereef in Alkmaar straffeloos getorpedeerd worden, waardoor er onterecht 2 punten achterbleven. Maar jij had inmiddels leren knokken en je vocht je prachtig terug in de competitie door klinkende zeges in Enschede en Eindhoven. Daarna was PSV de draad volledig kwijt en zagen wij geamuseerd de aftakeling van een koortsachtig naar zichzelf zoekende landskampioen. Geen beter vermaak dan leedvermaak. Aan het eind lacht PSV echter als laatste en dus het best. Een welgemeend proficiat is op zijn plaats. Jij hebt er ongetwijfeld veel van geleerd en zult nooit meer een kampioenschap op doelsaldo mislopen. Dat weet ik zeker.
Mijn dierbaar Ajax, samen met PSV en AZ heb je er een prachtig en bewogen seizoen van gemaakt, waar we nog vaak aan terug zullen denken. Een seizoen als het leven zelf: vol ups en downs. Waar de tranen van Leonardo diep door onze ziel sneden en jouw 1-5 in Eindhoven als onbetwist hoogtepunt mag worden gezien. Wat overblijft is het goede gevoel. Ik ben er meer dan ooit trots op Ajacied te zijn en heb met opgeheven hoofd de PSV-ers in mijn directe omgeving gefeliciteerd met hun alsnog verrassend behaalde en voorlopig laatste kampioenschap. Ik vergeef je je misstappen en scheldende uitspattingen dit seizoen. Juist als je het niet verdient, wil je horen dat iemand van je houdt. Ik bedank je voor zoveel prachtige voetbal-emotie en hoop en verwacht dat je je nog een keer kunt oprichten om ouderwets te vlammen in de bekerfinale en play-offs. Daarna rechten we de rug en zingen een zomer lang, uit volle borst en tegen de harde wind in, zodat de tranen niet opvallen:
Ajax hup, rood-witte schare,
Dapp’re strijders, fier en koen.
Geen club die ons kan evenaren,
Rood en Wit wordt kampioen!
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAJAX!!!
Ron Schiltmans