Ik geloofde je. Echt waar. Wie speciaal een persconferentie laat beleggen in een trainingskamp, komt met goed en groot nieuws. En dat was het ook werkelijk. Je zou ondanks een aandringend Valencia nog één seizoen voor Ajax voetballen en er ging een zucht van verlichting door De Lutte en ver daarbuiten. We konden duidelijk zien dat je het meende, mede dankzij het geheven glas champagne. We hadden wat te vieren. Voordat ik opgelucht op vakantie ging, riep ik nog overmoedig: “Hij moet afscheid nemen als aanvoerder!”, want dat was je afgelopen seizoen ook in de thuiswedstrijd tegen Feyenoord, die je opluisterde met drie treffers.Je was in die wedstrijd de perfecte captain. Verdelen. Heersen. Domineren. Overtuigen. Scoren. Genieten. Wij van jou en jij van de momenten waarin alles klopte. Die aanvoerdersband stond je goed, keurig om je linkerarm. De foto, waarop herintreder je Edgar Davids opving, na een treffer tegen de wanhopige Rotterdammers, was wekenlang mijn computer’s achtergrond en ik kon bij het zien daarvan een glimlach zelden onderdrukken. Niets mooier in de voetballerij dan de aanblik van juichende Ajacieden.
Je doffe, maar uiterst nauwkeurige dreun met links in de linker bovenhoek tegen PSV, is het doelpunt wat me het langst bij zal blijven. De Kleine Man was volwassen geworden en liep dat op Ajax’ verjaardag uitgerekend in Eindhoven weer eens te bewijzen. Wat was ik trots op je! Een vedette van nog geen 23 jaar. Dat je verbaal af en toe wat minder virtuoos was, grapte ik begrijpend weg. Dat was je gedrevenheid. Je Ajaxhart, dat woedend roffelde als het even niet liep zoals jij het graag wilde.
Er was die botsing met Ten Cate in Nijmegen, waar hij je ziedend wisselde, na dom balverlies vlak vóór de zestien. Een echte Ajacied neemt nou eenmaal graag risico. Heb je dan tóch op dat moment besloten om te gaan? In ieder geval brak er iets, dat wist ik zeker. Maar al in Kaapstad leek alles tussen jullie gelukkig weer oké en durfde ik toch weer stiekem te dromen van een nieuw en nóg mooier Sneijderjaar.
Met het rugnummer 10 leek je groter en sterker en dat bén je inmiddels ook. Ik heb zelden een Ajacied zó achteloos makkelijk zien voetballen als jij in je (achteraf) laatste seizoen. Je voeten deden wat je hoofd wilde en prachtige en belangrijke doelpunten werden eenvoudiger en vlotter geboren dan die kleine van je, vorig jaar. Het smaakte naar zoveel meer en dat zou dit seizoen ook zeker komen. Jij wou immers afscheid nemen met een landstitel? “Winnen met Wesley” kopte Ajax Life nog nietsvermoedend, vorige vrijdag.
Maar je gezonde ambitie deed je nu al hunkeren naar échte en internationale erkenning. De tijd dat geslaagde Ajacieden als vanzelf rechtstreeks naar Barcelona afreisden ligt alweer ver achter ons. Bernabéu wordt je nieuwe theater. Maar zeg nou alsjeblieft nooit meer dat Real Madrid de mooiste club van de wereld is, ook al weet je dat ze dat daar graag willen horen. Scoren doe jij alleen met je voeten, zelden met je mond. Bij Ajax deed je dat in de competitie zelfs bijna één keer per drie wedstrijden. Een gemiddelde wat we samen met je creativiteit zwaar zullen gaan missen.
Je verdient een even glorieus afscheid als Dennis Bergkamp, Frank Rijkaard, Jari Litmanen en Stefan Petterson. Niet vlak vóór een voor Ajax allesbepalende wedstrijd tegen Slavia Praag, maar later dit jaar. Als je de Madrileense harten al meermalen sneller hebt doen kloppen en ook Ajax bewezen heeft gewoon weer door te gaan waar het was gebleven: zoeken naar de eigen identiteit en de Europese top. In Amsterdam gaat het leven van alledag gewoon door. Ook zonder jou, want vele grootheden gingen je voor richting internationale roem. Alleen zelden zo vroeg. Voor mijn gevoel was je nog net niet klaar in Amsterdam, maar jij zag dat helaas anders.
Natuurlijk ga jij het maken in Madrid. Geen seconde twijfel. Het lichaam en de geest zijn zover. Er is geen reden om dat anders te verwachten. Mijn teleurstelling over je valse belofte maakt elke dag meer plaats voor diep respect en dankbaarheid voor wat je ons hebt geschonken in vijf jaar Ajax 1. Je was een beste Ajacied, Wesley Sneijder. Gracias y adiós!
Ron Schiltmans