Ik heb nog steeds spierpijn van de polonaise van zondagmiddag en verschroeide knieën van het op het laminaat nadoen van de triomfantelijke knieschuiver van Kenneth Perez. Niets is mooier in de voetballerij dan het aanschouwen van juichende Ajacieden. Zeker als de verliezend coach de heer Van Gaal zelf is. Ik vond hem in zijn rolstoel een stuk sympathieker. Als je zit, kun je nou eenmaal op niemand neerkijken. Louis heeft ongetwijfeld een schaduwlijstje met landen, die hem nog graag willen, als hij over enkele weken in Alkmaar op straat staat. Want zelfs zijn zwaarste nederlaag ooit kan geen deukje duwen in het zelfvertrouwen van de aandoenlijk arrogante Noordwijker. “De volgende landen kunnen mij inhuren als bondscoach: Liechtenstein…Faroër Eilanden…Andorra.” Na elk land zal er een gewichtige pauze volgen om rond te kijken of elke journalist wel braaf meeschrijft. In een 1-6 nederlaag herkennen deze landen zich natuurlijk wel. Er ís wel ergens een baan als bondscoach. Als je maar wílt.
We hadden eindelijk weer een keer reden tot juichen met Ajax. De laatste keer was voor mijn gevoel toen we nog in De Meer speelden. Eindelijk viel er weer veel te genieten en daar waren we wel aan toe. Eindelijk eens geen wedstrijd waar we een benauwde voorsprong niet tot het eind konden vasthouden. Eindelijk eens een wedstrijd met heuse combinaties en ingestudeerde driehoekjes. Wat een verwennerij! Ik had zo langzamerhand in de aanloop naar wedstrijden van Ajax het gevoel of ik naar de tandarts moest. Dat had ik zondag totaal niet en dat kwam natuurlijk door de terugkeer van Perez en Davids, met de invalbeurt van Leonardo als toetje. Nog even en Koster kan zorgeloos beschikken over een volledig fitte selectie. Ook dat is al heel lang niet meer voorgekomen. Probeer daar maar eens géén kampioen mee te worden.
Eindelijk dus weer eens genieten in de Amsterdam ArenA. Als het dan eenmaal begint te lopen blijken deze spelers tot veel in staat, want AZ is, ondanks de lage klassering, geen simpel ploegje. Er was echter één speler die ik niet meteen herkende. Hij liep in de voorhoede gaten te trekken en medespelers te zoeken. Het laatste wat hij leek te willen was zelf schieten. Geen gezeur bij de scheidsrechter, geen schwalbes. Het bleek warempel Luis Suárez te zijn. Wat een verademing! Wat een klasse! Luis lijkt eindelijk wakker geworden en is op deze manier weer de waardevolle Suárez, zoals we die van het begin van het seizoen nog vaag kennen. Samen met Kenneth Perez en Leonardo gaat hij Klaas Jan Huntelaar Europees topscorer maken. Tenminste, als hij deze instelling vasthoudt. Geen schwalbes meer en oog voor zijn medespelers. Ik kan het nog steeds niet geloven.
Trouwens, de terugkeer van Perez bewijst maar weer eens dat beleid in de voetballerij niet bestaat. Wat is beleid? “Beleid is een verzameling vooraf vastgestelde regels op basis waarvan beslissingen worden genomen om een bepaald doel te bereiken.” Zegt Wikipedia. Probeer die omschrijving maar eens op Perez los te laten. Eigenlijk betekent “beleid” in de voetballerij: het doel heiligt de middelen. Niet meer en niet minder. Mij maakt het verder niet uit, want ik zie Perez nog steeds graag ballen en zéker voor Ajax. Dankzij hem viel ik op zaterdagavonden nou eens níet in slaap, bij wedstrijden van PSV. Al moet ik toegeven dat PSV zaterdag in De Kuip ook zonder de Deen redelijk aanvallend en dus aantrekkelijk opereerde. PSV en aanvallend voetbal, het moet niet gekker worden. Dat was lange tijd net zo onwaarschijnlijk als een kampioenschap voor Feyenoord. En dát is onwaarschijnlijk!
We gaan daarom ongetwijfeld nog een paar zeer aantrekkelijke voetbalmaanden tegemoet. Met een tweestrijd tussen Ajax en PSV, die deze keer in Amsterdams voordeel gaat uitvallen. Met een frisse en gretige Davids, een dominante Perez, een virtuoze Leonardo en een altijd en overal scorende Huntelaar. Met misschien wel een opgeleefde Emanuelson en bovenal: een nieuwe Suárez. Dan mag de defensie gerust de zwakste linie zijn. We scoren er met deze voorhoede gewoon altijd eentje meer dan de tegenstander. En tegen irritante types als Van Gaal gewoon vijf. Leuk? Nee, geweldig!
Ron Schiltmans