We kijken elke week met een beetje meer respect naar de ranglijst. NAC, Groningen en AZ op de eerste drie plaatsen, met NEC, Heerenveen en FC Twente op het vinkentouw. Daartussenin PSV, maar dat is nog slechts een kwestie van tijd. Over de nederlaag van de Eindhovenaren in Breda kunnen we kort zijn: dat kan Ajax ook overkomen. Zeker als het regent op 22 maart. Ik twijfel nog of ik de huidige opmars van de subtop een zegen voor de Eredivisie vind, of juist een veeg teken. Zeker, het levert verrassende uitslagen op, hoewel je van een nederlaag van Feyenoord niet écht meer opkijkt.
Eigenlijk is het met de Rotterdammers al jaren behelpen en ik snap daarom ook helemaal niks van hun technisch directeur Peter Bosz. Tegen Voetbal International vertelde deze politicus dat hij graag zijn werk af wil maken. We kunnen weddenschappen afsluiten over wat hij met “zijn werk” nou eigenlijk precies bedoelt. Aan het bedroevende niveau sinds zijn aanstelling te zien, zou het kunnen betekenen dat hij Feyenoord naar de Eerste Divisie wil brengen. Dan is hij inderdaad bijna klaar en kan hij de weg vrijmaken voor Mario Been. Behalve de messcherpe columnist Lex Kroon gaat niemand hem missen, vrees ik.
In Amsterdam is het weer leuk om na de zwaarbevochten overwinning tegen koploper Groningen plannen te maken en naar boven te kijken. Niet alleen op de ranglijst, maar ook naar die prachtig deinende massa op Zuid. Wat een geweldenaren! Sinds Vak410 verhuisde naar de overkant, is de ArenA onherkenbaar. Positief onherkenbaar dan. Door het bijna constante zingen, waan je je in de Premier League en is het nooit meer lang stil. “Vak410”, zoals we ze gemakshalve blijven noemen, maakt op Zuid de F-Side sterker en andersom natuurlijk ook. Een kant waar je als verdediger van de tegenpartij niet graag staat, lijkt me. Als keeper al helemaal niet.
Ik blijf het daarom doodzonde vinden dat we de eerste helft altijd richting Noord spelen. Weg van die heerlijke herrie. Ik kan niet wachten tot we een keer de toss verliezen, als een echte thuisclub “van links naar rechts” beginnen en de tegenstander gelijk bij de strot grijpen. Ondersteund door het nieuwe vocale geweld van Zuid een opponent vanaf de eerste minuut overrompelen en ze na drie kwartier bibberend naar de kleedkamer sturen. Mocht na de rust de strijd onverhoopt nog niet beslist zijn, dan zal die knotsgekke, kolkende menigte de voorhoede van de gasten verder alle hoop ontnemen en onze verdediging meer dan een steun in de rug zijn. Zo was het tenminste ooit en zo zou het weer moeten zijn. Noem mij een romanticus, maar waarom dát veranderen wat in twee vorige stadions generaties lang een gouden formule bleek?
Met horten en stoten hebben we ons inmiddels in het linker rijtje gevochten en nu de geblesseerden langzaam terugkomen, kan het seizoen eindelijk beginnen. Nu blijkt hoe zeer we het cement van Gabri gemist hebben. Meer nog dan ik had verwacht eigenlijk. Je weet pas wat je hebt als het er niet meer is. Maar gelukkig was het tijdelijk. Met de terugkeer van de meteen weer onvermoeibare Catalaan, wordt het ook langzaam weer tijd voor wat meer vernuft op het middenveld. Voor iemand met een slimme steekpass, of een doordachte loopactie, die af en toe eens een mannetje mag laten lopen, zodat Gabri ook zijn energie kwijt kan. In principe is daar Aissati voor ingehuurd, maar totdat hij fit is kan daar Siem de Jong prima uit de voeten. Mochten beide inzetbaar zijn, dan is een duobaan een mooie mogelijkheid. Ieder een helft, of om de week een wedstrijd. Is in ieder geval geen optie waar ik tegenop zie.
Ik hoop en denk dat Siem zwaar beledigd is, dat ik hem een tijdje geleden vergeleek met Dick Schoenaker. Hij kan veel meer, maar dan moet eerst de schroom eraf. Is volgens mij slechts een kwestie van meer speelminuten. We mogen dan Europees alweer een hele tijd niet meetellen en nationaal elke week vol aan de bak moeten voor de punten, de potentie van De Jong bewijst dat er wel degelijk een toekomst is. Als het aanstekelijke enthousiasme van Zuid een voorbode is van wat die toekomst gaat brengen, dan is het einde van een lange, donkere tunnel in zicht. Tot dan is er nog veel werk te verzetten. Maar gelukkig hebben de jonge honden van Vak410, net als hun grote broers daaronder, een contract voor het leven.
Ron Schiltmans