Ik mag tegenwoordig graag naar golf kijken. Zie het sinds kort schandalig scherp in HD-kwaliteit. Zo scherp, dat je Tiger Woods ziet klaarstaan voor de afslag en je al bang bent dat hij die zeldzame kever 200 meter verderop gaat raken. En dat je dat torretje ook al achter zijn Ajax-petje wit weg ziet trekken, bang voor het voortbestaan van zijn soort. Vóór het donker thuis gaat hem nooit meer lukken, ook al zie je duidelijk dat zijn minuscule klokje zeker een uur voorloopt. Zó scherp ongeveer. Het zijn mooie, rustgevende beelden, meestal op de late avond. Prachtige landschappen, rustig publiek. En inderdaad nauwelijks capuchonnetjes. Hooguit wat regenkapjes die de verse permanent van wat incontinente bejaarde dames bedekken, op hun lange weg naar het toilet. Toch is er op de golfcourse een stuk minder gezeik dan op het voetbalveld. Het is daarom sinds twee weken weer de plek waar Marco van Basten in zijn element is en ik gun het hem van harte.
Marco moet zich op de eerste training in juli bij Ajax al kapot geschrokken zijn van het gebrek aan voetbalintellect in zijn selectie. Zelf had hij als speler altijd genoeg aan een half woord en ik kan me voorstellen dat je dan later ook als coach zo gaat communiceren. Tegenwoordig weet een jonge speler alles van het laten zetten van een tattoo, maar als hij zijn trainer ‘doordekken’ hoort roepen, kijkt hij naar de kant of hij Johan Derksen ergens kan ontdekken. Niks is meer vanzelfsprekend. Alles is veranderd. technisch en tactisch hollen we keihard achteruit in Amsterdam en dat is bij Ajax nooit de kant waar we graag op willen. Het was van Marco hartstikke sympathiek om te zeggen dat hij zich niet goed genoeg vond om dit Ajax aan de praat te krijgen, maar het was en is natuurlijk ook vooral andersom. Ik kan op elk willekeurig moment zelfs in mijn slaap zó de helft van deze selectie wegstrepen. Spelers die het Ajaxshirt niet waardig zijn. Een shirt wat trouwens áltijd in de broek gedragen zou moeten worden, alleen al vanwege de uitstraling. Maar dat terzijde.
Het schijnt dat deze jeugdige spelersgroep een type strenge schoolmeester nodig heeft. Eentje die spelers desnoods tot ver na schooltijd laat nablijven totdat een corner niet meer aan de andere kant over de zijlijn verdwijnt, of ternauwernood de zestien binnen stuitert. Overigens ligt dát niet helemáál aan de spelers zelf en ik zal nog één keer uitleggen hoe dat komt. Op twee clubs na (Ajax en PSV) speelt de hele Eredivisie met de door mij al zeer regelmatig geroemde Derbystar. Sjakie Wolfs kan het helaas niet meer bevestigen, maar we wonnen er in een grijs verleden alle Europacups mee. Echt waar. Niet zo heel lang geleden merkte een Ajaxspeler al eens op, dat je die Derbystar harder moet raken om hem op de plaats van bestemming te krijgen. Als je dan de hele week vrolijk met je Adidasjes hebt lopen ploeteren, dan sta je dus in Heerenveen, Alkmaar, Volendam, Groningen, Arnhem en Rotterdam al met 1-0 achter, voordat je aan de wedstrijdbal gewend bent. Soms moet je het leven niet onnodig moeilijker maken dan het al is.
We zoeken dus een nieuwe trainer en als het kan een schoolmeester die direct beschikbaar is. Maar waar vind je die tijdens de examenweken? Er gaan de gekste namen rond en ik twijfel nog om welke naam ik het hardst gelachen heb. Arsène Wenger vond ik wel grappig, hoewel ik er niet aan moet denken dat de selectie binnen twee jaar voor de helft uit Fransen zou bestaan. Klinsmann en Schuster zijn logische namen, na de Duitse bezettingsjaren van Adidas, Audi en straks Mercedes. Laten we de club dan ook gelijk Ajax Amsterdam noemen, want die Duitsers willen altijd precies weten waar alles ligt. Als assistent zou dan de vrolijke provinciaal en ex-leraar Duits Ron Jans niet misstaan, een naam die ook regelmatig genoemd wordt. Kan hij zijn maatje Suárez gelijk even uitleggen dat naamvallen niks met schwalbes te maken hebben. Ik kijk al jaren nergens meer van op bij Ajax. In tijden dat de club schreeuwt om Amsterdamse lef en bravoure, is er belangstelling voor Braafheid.
Nee, kijkend naar dat prachtige golf in HD-kwaliteit, dwaal ik de laatste dagen steeds vaker af en denk aan andere namen. Zie ik haarscherp heel andere gezichten op de groene fairway. Dan loopt daar ergens in de buurt van Milaan een ontspannen Marco van Basten met in zijn kielzog toekomstig levensgenieter Co Adriaanse. Marco praat, wandelend richting green en Co draagt de golftassen. Ook een goede ruiter is namelijk soms wel eens een beginnend paard. De Amsterdammer wil dolgraag naar Ajax, maar laat de directie nog even spartelen. Zie het als een late wraak voor zijn onnodig gedwongen vertrek in november 2001, ook al waren de huidige Ajaxbobo’s daar niet verantwoordelijk voor. Co laat zich tijdens zijn golflessen door Marco een weekje of wat bijpraten over Ajax en de Nederlandse competitie. Vervolgens laat hij een Ajax-delegatie overvliegen uit Amsterdam en wordt de deal onder het genot van een mooie Vino Novello beklonken met een contract voor onbepaalde tijd. Een paar weken rust en bezinning moeten voor een op revanche beluste Co meer dan genoeg zijn.
En San Marco? Er is voor mij maar één manier om zijn onverwachte aftreden te verklaren. Om dat op het oog toch vrij plotselinge afscheid zin te geven: Hij tekent nog deze week bij AC Milan. Hij leek als beginnend clubtrainer niet altijd even goed voorbereid. Kocht een paar onmogelijke spelers en zocht tot het eind van de competitie naar een ideale opstelling. Al ver voordat AZ onbereikbaar werd, riep iedereen die er verstand van meende te hebben, dat hij toch beter eerst bij een kleinere club had kunnen beginnen. In Milaan zullen ze tevreden glimlachen en vervolgens zeggen dat hij dat afgelopen seizoen op hun verzoek ook heeft gedaan.
Ron Schiltmans