‘Cruijff is winnaar’, bromde de baas van Studio Sport Arno Vermeulen dinsdagavond met een stalen gezicht bij Nieuwsuur. Hij hield zich prima. Ik vermoed dat Arno zijn openingszin vlak voor de uitzending tientallen keren voor de spiegel geoefend heeft. Pas de laatste vijf keer lukte het zonder in huilen uit te barsten. Alleen nog wel met een trillend onderlipje. Inmiddels is die prachtige uitspraak mijn nieuwe ringtone. Ik laat mijn telefoon nu telkens heel lang overgaan. Genieten.
Deze week wil ik ergens op TV of radio Steven ten Have nog één laatste keer ‘In het belang van Ajax’ horen zeggen. Daarna kan je me wegdragen. De RvC-soap heeft prachtig beeldmateriaal opgeleverd, dat we over enige tijd via Google alleen nog zullen terugvinden met de zoekwoorden Jiskefet, hilarisch en Wakkie. Vooral van Ajax’ advocaat Wakkie (geen bijnaam) kan ik erg vrolijk worden. Nadat de rechter het kamp Cruijff in het gelijk stelde, en daarmee de definitieve komst van Louis van Gaal en Martin Sturkenboom blokkeerde, stond cabaretier Wakkie schaamteloos zijn uurtarief van 750 Euro met enige dagen te verlengen. Het is de man, bij wie thuis tot in de kleine uurtjes nog licht brandt. Als er een maasje in de wet zit, zal hij het vinden.
Met een prachtige grijns vertelde hij dat het alsnog mogelijk was om de Raad van Commissarissen over de komst van Louis van Gaal te laten stemmen. Trots noemde hij uit zijn hoofd het artikel waarin dat stond. Ik hoopte stiekem dat onder die grijze pruik en zwarte wenkbrauwen gewoon onze nationale knuffelnarcist Peter R. de Vries zat, die deze week op Twitter zogenaamd doet alsof hij in een warm buitenland zit. Ik kijk nergens meer van op.
Ook hilarisch was het interview met een PSV-fan, op Youtube. Hem werd gevraagd of in vredesnaam Louis van Gaal niks voor de koploper uit Eindhoven zou zijn. De man zoekt immers werk, toch? Verscholen onder een Heineken-muts en achter een clubsjaal bleef de Brabander prachtig volhouden dat Van Gaal toch iets teveel Ajacied is, om in Eindhoven gepruimd te kunnen worden. Wat de interviewer ook probeerde, de man hield voet bij stuk. Nee, ‘PSV was die gemoedelijke club en daar hoorde de arrogante Van Gaal niet thuis.’
Ik had gehoopt dat de fan aan het eind van het interview alsnog enthousiast VanGaaliaan zou zijn geworden. Dat de muts en de sjaal af was gegaan en dat daar een dronken Theo Maassen had gestaan. Het gebeurde helaas niet. Het bleek hier achteraf om een serieus interview te gaan.
Ik hoop dat met de rechterlijke uitspraak van dinsdag de RvC-soap eindelijk afgelopen zal zijn en dat Ten Have en co zich vóór vrijdag gewonnen zullen geven. Dat er nu rust komt. Dat ze die laatste strohalm pakken om alsnog met enig aanzien het strijdtoneel te verlaten. Laat ik Steven over een jaar niet ongeschoren en bedelend om drank onder een brug in Parijs aantreffen. Daar ligt dan Martin Sturkenboom ook al. Die slaat deze week bij Ajax nog even wild om zich heen, om vervolgens definitief uit de voetbalwereld te verdwijnen. Ga maar ergens anders een crisis managen. Wij lossen het bij Ajax liever voetballend op.
Ik zeg nu niet dat met de plannen van Cruijff en zijn technisch hart alle problemen binnen twee maanden opgelost zullen zijn. Dat zou ook drie maanden kunnen duren. (Even voor alle Cruijff-tegenstanders: dat laatste was een grapje.) Maar het simpele feit, dat een zeer ervaren leger échte Ajax-mensen zich vol op de Toekomst van Ajax stort, goedkeurend gadegeslagen door Johan Cruijff, geeft tot in alle uithoeken van de voetbalwereld Ajacieden een warm, trots en hoopvol gevoel. En nieuwe hoop is iets wat we, na een ijskoud dramatisch Utrecht-thuis en zo vlak voor een ongetwijfeld heet Avondje NAC, innig zouden moeten koesteren.
Ron Schiltmans