Kan je het maken om een club als PSV, dat vernederd werd door FC Twente, eens flink in de zeik te zetten? Is het wel gepast om de Eindhovenenaren, die met oorsuizingen naar de kleedkamer gespeeld werden, daarna even op hun nummer te zetten? Mag je heel hard lachen, als er uiteindelijk een 2-6 op de scoreborden blijft staan? Zware gewetensvragen, die ik me zondag hardop zelf stelde. En ik moet u eerlijk zeggen: ja hoor, geen enkel probleem. Als je een week van tevoren spreekt van De Kampioenswedstrijd, na een moeizame overwinning op een club uit Rotterdam, die vorige seizoen al blij was met Douwe Egberts-punten, dan mag het.
Na winst op Feyenoord, heel stoer roepen dat je niet meer van de kop af gaat, om de week erop open huis te houden tegen Twente, dan vraag je er om. Waarom? Andersom zou het net zo hard gaan. Kijk op psv.netwerk.to na een nederlaag van Ajax, en het topic over de Amsterdammers staat in brand. Volledig terecht. Wie zichzelf op de borst klopt, moet niet huilen als andere kampen zich keihard op de knieën slaan van leedvermaak, als je een wedstrijd daarna alle hoeken van je eigen stadion te zien krijgt.
Leedvermaak, het is zó mooi, behalve als je er zelf het slachtoffer van bent. Tot op de dag van vandaag worden wij herinnerd aan die afschuwelijke stropdas, met een 1 erop, vanwege het kampioenschap van het seizoen ervoor. Bedacht door een dronken designer met humor. Zo’n foeilelijke stropdas zou immers nooit goedgekeurd worden. Wie zoiets hautains vervolgens ook nog echt aantrekt, moet keihard met beide voetjes op de grond gezet worden, na wéér een gemist kampioenschap. En die waren er helaas genoeg, de laatste 15 jaar.
Nu zegt Bulykin weer dat we ‘veel kans maken op het kampioenschap’. Als we zondag thuis van RKC winnen, en ik sluit dat niet helemaal uit, zal er wel weer een Ajacied roepen dat ze verder zijn. Dat een nederlaag in en tegen Den Haag ‘nu niet logisch’ zou zijn. Maak dan je borst maar weer nat, volgende week zondag, om 12:30 uur in het Zuiderpark. Het zal er weer stormen.
Toch kon je afgelopen zondag bij een enkele Herdganger zien, dat dat zelfvertrouwen weinig gezonde ondergrond kende. Sterspeler Dries Mertens is met verhogende zooltjes in de schoenen 1 meter 42, en krijgt in het Philips-stadion altijd de allerkleinste mascotte, om mee het veld op te lopen. Zodat Driesje zich niet zo heel klein hoeft te voelen. Is niet goed voor zijn vertrouwen. Zondag tegen FC Twente moesten ze zijn mascotte vóór de wedstrijd nog even een schone Pamper omdoen, zo klein was het ventje.
Het lijkt mij daarom leuk om in de Arena op 25 maart, voor Ajax – PSV tweeëntwintig 12-jarige meiden van 1 meter 80 uit te nodigen, om mee het veld op te lopen. Zodat Dries zijn moeder niet stiekem nog snel kan ruilen met de dwerg naast één van zijn medespelers. Dat kleine klauwtje in de hand van een grote dikke boerendochter van 12, met vlechtjes. Ik zou het graag willen zien. Sta je meteen tegen tien man.
Als Dries en die andere bibberende PSV-ers willen weten wat écht zelfvertrouwen en karakter is, dan raad ik ze aan de beelden van Ajax – Roda JC nog eens terug te kijken. Daar viel ene Lorenzo Ebecilio in. Het is de meest verguisde Ajacied van dit seizoen. Mij deed hij al vaak denken aan Brutil Hosé, één van die ontelbare mislukte aanvallers uit de Ajax-opleiding.
Maar sinds zondag heb ik een zwak voor Lorenzo. En vooral diep respect. Zo ongeveer zijn eerste balcontact leverde meteen een doelpunt op. Voor Roda. Daarna vond de Amsterdam ArenA het nodig om de pechvogel meedogenloos uit te fluiten. Daar is een twijfelende speler namelijk erg mee geholpen. Dries Mertens zou in zo’n geval in de armen van zijn mascotte huilend het veld afgedragen moeten worden. Maar niet Lorenzo Ebecilio. De vleugelaanvaller keek na de rust eens om zich heen, rechtte de rug en vocht zich met drie prachtige doelpunten (met links!) terug in de harten van de kritische aanhang. Puur op karakter.
Laat het een wijze les zijn voor de prietpratende Rutten, Mertens, maar ook Ajacied Bulykin en alle andere medespelers, die zich na een volgende overwinning alweer kampioen wanen. Niet met onzinnige praatjes, maar op wilskracht word je kampioen. Maar ik denk dat je karakter ook wel redelijk gevormd wordt, als je ooit gereanimeerd werd in de wachtkamer van een tandarts, zoals Lorenzo. Dan kan je tegen een stootje, ook als het even tegenzit. Dan ben je volgens mij zelfs oprecht blij, dat je je eigen stadion nog keihard kunt horen fluiten.
Ron Schiltmans