Frank de Boer staat onder druk. Eigen schuld ook. Hij vraagt erom. Dat krijg je, als je jong Ajax-talent opstelt. Daar worden wij namelijk heel erg blij van. Maar dan gaan we ook gelijk eisen stellen. De bal ligt nu bij De Boer. Via Twitter heb ik Frank inmiddels gedreigd mijn clubcard op te eten, als Viktor Fischer niet bij de selectie blijft. Namens elke Ajacied, die een echte Ajax-voetballer meteen aan zijn eerste balbehandelingen herkent. Zijn verblijf bij de selectie werd na Celtic met een week verlengd. Frank houdt ons graag nog even in spanning.Tuurlijk, wij begrijpen het allemaal ook wel, dat talent voorzichtig gebracht moet worden. Ook Eriksen ging een zeer geleidelijke weg. Maar een bekend Ajax-motto luidt: goed genoeg is oud genoeg. En natuurlijk slapen de Lazio’s niet. Of groter. Elke Europese topclub heeft een mannetje met een vaste hotelkamer in Amsterdam. Viktor Fischer staat allang op menig lijstje. De goedlachse Deen, zaterdag meteen Man of the Match, kiest echter voor de verstandige weg. Heel veel leren bij Ajax en dan over een aantal jaren de stap hogerop wagen. Zo heeft hij ons tenminste beloofd. Hopelijk heeft hij ook een zaakwaarnemer die zo denkt. Dat is vaak een probleem. Die willen nog wel eens te vroeg, en in de wij-vorm roepen dat een jonge speler van een transfer alleen maar beter wordt.
Wat maakt Fischer nu zo uitzonderlijk? Heel simpel: hij deed zaterdag tegen Celtic, bij het tweede doelpunt, een Laudrupje. En dan weet ik genoeg. Dan zit het met een aantal dingen helemaal goed bij een speler. ‘Wat is in vredesnaam nou weer een Laudrupje?’, hoor ik u wanhopig zuchten. Dat is: briljant afspelen, terwijl je zelf in scoringspositie staat. Een handelsmerk van Brian Laudrup, zeker in zijn Ajax-dagen. Als je dacht, nu gaat hij toch echt wel schieten, let maar op, juist dan produceerde Brian nog even achteloos een geniaal no-look-passje. Vaak niet meer dan een tikje breed. Zijn oudere broer Michael deed het ook graag: combineren tot op de doellijn. Maar simpel voetballen is het moeilijkst, zo weten we.
Wie een Laudrupje in zich heeft, is bovengemiddeld gezegend met de volgende voetbalgaven: techniek, inzicht en persoonlijkheid. Als je dat op achttienjarige leeftijd al hebt, gaan we op je letten. Schuiven we naar het puntje van onze stoel, als je rond de zestien in balbezit komt. Dan hoor je het verwachtingsvolle geroezemoes in de Arena. Viktor Fischer wist, toen hij de pass kreeg, al seconden lang waar Sigthórsson zich bevond. En daar ging zijn perfecte passje dan ook onbaatzuchtig naar toe. Blind gegeven. Daarmee een niet te missen kans voor Kollbein creërend. Op dat moment bedacht menig minder begaafde Schot, dat hij later in ieder geval nog kan zeggen, dat hij er bij was, toen Fischer net begon met toveren. Oké, zoek gespeeld, maar hij was er wél bij.
Over Fischer’s persoonlijkheid maak ik me dus geen zorgen. Dat zit wel goed. Over zijn teamgenoot Gregory van der Wiel twijfel ik inmiddels echter hardop. Greg was nog niet zo heel lang geleden een begaafd talent. Speelde zich met opvallend gemak in het eerste van Ajax en niet lang daarna in het Nederlands Elftal. Een vrolijk twitterende jongen die leuk opkwam, vaak ook met grappig haar. Inmiddels is Greg het echter helemaal kwijt, niet alleen voetballend. Dat hij wilde vertrekken, was zijn goed recht. Met vierentwintig hoor je bij Ajax al bij de ouderen. Dan mag je wel eens voorzichtig om je heen gaan kijken. Een blessure gooide echter roet in de droomtransfer. Hij kwam het afgelopen seizoen bij Ajax slechts tot 22 wedstrijden en riep in april dat hij na de zomer alleen naar de Europese top wilde. Gokkend op een glorieus EK.
Inmiddels weten we hoe dat verliep en is Van der Wiel nog steeds Ajacied. Een mokkende. In Valencia worden ze nog elke avond dronken, omdat ze tijdens de winterstop zo wijs waren om de hand op de knip te houden. En de mobiele telefoon van Greg’s zaakwaarnemer lijkt kapot. Die trilt niet meer. Zijn speler roept nu dat hij vooral financieel geen waardering bij Ajax voelt, en eigenlijk gewoon moeite heeft om rond te komen. Maar de gewone man zit er straks gewoon weer, en betaalt graag die schamele paar tientjes per wedstrijd. Voor minimaal vijf voorzetten van Greg. Ook al zijn ze steeds vaker over de achterlijn. Mijn advies? Gregory moet voorlopig even niks meer roepen, maar alleen nog maar vragen. Vragen om de bal. In welk shirt interesseert me niet meer zoveel. Als hij maar gelukkig wordt.
Ondertussen gaat het leven gewoon door en verheugen wij ons over een nieuw en uitzonderlijk Ajax-talent als Viktor Fischer. Met briljant inzicht, spelvreugde en gezond verstand. Vertrouwen we dus op trainer Frank de Boer, dat hij hem komend seizoen een plekje bij de selectie gunt. En ik verwacht het niet, maar mocht Frank onverhoopt tóch anders beslissen, dan vraag ik bij deze alvast naar wat makkelijke kookrecepten. Voor gepaneerde, geflambeerde, of kort op de folie gebakken clubcard.
Ron Schiltmans