Jarenlang kon ik het uitstellen, maar afgelopen maandag kreeg ik het dan tóch voor mijn kiezen. Mijn nieuwe tandarts had vastgesteld dat er snel wat moest gebeuren en telde op de röntgenfoto’s minimaal drie te trekken verstandskiezen en diverse potentiële kroonplekken. Of die haast vooral te maken had met de versnelde aflossing van zijn derde hypotheek, kon ik hem niet vragen. Ik heb altijd een beetje moeite om me duidelijk uit te drukken, met minimaal vier rubber vingers van mijn gesprekspartner in de mond, terwijl ik verder niks anders kan doen dan het aantal TL-buizen in een voorgefinancierd systeemplafond tellen. Daar moet ik echt nog aan werken. Ik lag dus behoorlijk met de mond vol handen, maar hij beloofde mij gelukkig een zorgeloze ingreep en ik moet toegeven: het dubbele puntverlies op zondagmiddag in Den Haag was pijnlijker. De treurige verdoving zat er op maandagochtend nog dik in.
Voor de arme Marco van Basten valt er momenteel weinig te kiezen. Zijn team was zondag een gammel noodgebitje, bijeengehouden met dunne ijzerdraadjes en drukverbanden. Het was daarom weer eens geen gezicht wat de Ajacieden tegen ADO lieten zien en velen vragen zich al tijden af, wie we hiervan de schuld kunnen geven. En wie er wat aan zou kunnen doen. Niemand kon er zondag helaas iets aan doen. Als je complete middenveld en beste aanvaller ontbreken, dan valt er niemand iets te verwijten. Dan mis je de échte kerels, die de drie punten voor je uit het vuur slepen. Zonder Suárez en noeste werkers als Enoh, Vertonghen en Gabri heb je na 90 minuten misschien wel minder kaarten, maar vaak ook een stuk minder punten. Het werd weer eens pijnlijk duidelijk dat onze bank te mager is om kampioen te kunnen worden. Het enige wat we níet hebben is een keepersprobleem.
Dat hebben ze in Alkmaar helaas ook niet, want toen er met keeper Romero wat aan de hand was, stond daar in Nijmegen plotseling Joey Didulica. Die spuugde eerst vastberaden in zijn keepershandschoenen, om vervolgens doodleuk het rijtje scheidsrechters en tegenstanders af te lopen en een plakhandje te geven. Let er komend weekend maar eens op. Louis van Gaal moet zondagavond met het bord op schoot sowieso bijna in zijn appelpannenkoek gestikt zijn van het lachen. En terecht. AZ moest naar het NEC van Mario Been en dan ga je als mijlenverre achtervolgers onbewust toch even hoopvol rekenen. Maar ook al verloor AZ op donderdag in de beker, één en één is in de voetballerij zelden of nooit twee. En dus zijn de Alkmaarders door de remises van FC Twente en Ajax de lachende derde, worden ze fluitend en verdiend kampioen en kunnen wij in Amsterdam weer ongestoord verder met de voorbereiding op het nieuwe seizoen.
In die voorbereiding gaan we nog twee keer onbevangen wat leuks proberen in de Uefacup tegen Marseille, om vervolgens in de competitie en op trainingen een team te smeden rond Ismaïl Aissati. Dat klinkt risicovol en dat is het ook, maar met dit spelersmateriaal heeft Van Basten voorlopig geen andere keus. Aissati heeft in aanleg de technische bagage van Wesley Sneijder en het spelinzicht van Rafael van der Vaart. Hij moet alleen nog wat meer aan de gewichten hangen en daardoor sterker worden. De rest is in zijn geval een kwestie van tijd. Wat een genot om naar te kijken! Via natuurlijk verloop moet de selectie dan in de zomer nog wel een kwaliteitsinjectie krijgen, anders blijven we aan het voorbereiden. Iedereen kan een lijstje samenstellen van spelers die we juichend zouden willen zien gaan. Die het Ajaxshirt niet waardig zijn. Nu niet, nooit niet. Die lijstjes zullen onderling niet schokkend veel afwijken.
Als de technische staf voorafgaand aan een willekeurige training eens kritisch in de kleedkamer om zich heen kijkt, dan kan het niet anders of we hebben vanaf 1 juli voor 50 procent een nieuwe spelersgroep. De helft is namelijk gelijk aan het niveau NAC, waarbij ik de Bredanaars qua vechtersmentaliteit nog hoger inschat. En laat die afvallers zo vroeg mogelijk weten dat ze vriendelijk bedankt worden voor niet bewezen diensten. Zodat de intelligentere rest zich eindelijk eens kan gaan bezighouden met het inslijpen van automatismen, de basistaken per veldpositie en ons minimaal het idee te geven dat er zonder koptelefoon en iPod getraind wordt. Zodat ze de verstandige tips van Van Basten, Van ’t Schip, Witschge, Bergkamp en Frank de Boer ook daadwerkelijk hóren. Ik wil een stijgende lijn, samenhang, vooruitgang en weer regelmatig op het puntje van mijn stoel. Voor mij hoeft een kampioenschap dan ook volgend seizoen nog niet eens zo nodig. Maar hoe lang willen en kunnen we Bobbie Haarms eigenlijk nog laten wachten?
Ron Schiltmans