In 1999 liet Ruud van Nistelrooij vlak voor Kerst een ijskoude ArenA vertwijfeld achter door 3 keer geniaal te scoren. Behalve mijn bevroren knieën kan ik me nog de stille bewondering herinneren voor die slungel uit Geffen. Maar die bewondering gold vooral voor een van Nistelrooij in een PSV-shirt.
Eind ‘99 had Ruud al 9 keer het Oranje gedragen in louter oefenwedstrijden, want Nederland was gastheer van het EK 2000. Slechts één keer had hij het net gevonden, tegen Marokko. Met dat doelpunt zette hij voor zichzelf een trend in die ik nooit heb kunnen begrijpen. Hij scoorde meestal tegen kleintjes. Ruud van Nistelrooij heeft van zijn 28 doelpunten in Oranje in kwalificatiewedstrijden doelgetroffen tegen Cyprus, Estland (3), Andorra (4), Moldavië, Schotland (3), Finland (3) en Armenië. Zou Huntelaar dat niet ook kunnen? Ik verwacht zelfs beter. En vaker. Op de dag af 2 maanden na Oranje’s openingswedstrijd op het WK, is hij eindelijk opgeroepen. Of dat te laat is zullen we nooit weten, maar jammer was het wél. Van Nistelrooij kon het in Duitsland weer niet waarmaken en achteraf leek het wel een complot tussen de bondscoach en zijn vleugelspitsen.
Toch heb ik een zwak voor Van Nistelrooij. Niet vanwege het feit dat hij in hetzelfde ziekenhuis is geboren als mijn kinderen, maar vanwege de manier waarop hij terug vocht na zijn zware knieblessure. De gedrevenheid druipt er meestal van af en misschien is dat tegelijkertijd ook zijn zwakte. Het Nederlands Elftal was (en is?) een obsessie voor hem en het missen van het EK 2000 een drama.
En hoe hard kan het gaan? Op 7 juni las ik een interview met hem in VI, waar alles in zijn leven nog leek te kloppen. Maar eigenlijk is Ruud sinds de wissel op het EK in Portugal door Advocaat niet meer onomstreden in Oranje. Ook Alex Ferguson is geen kleintje en nu ook Van Basten het vertrouwen in hem heeft opgezegd, moeten we erger vrezen. Ik verwacht dat hij zijn contract in Madrid niet zal uitdienen en gefrustreerd ergens bij een tweederangs clubje zijn laatste profjaren zal slijten. Of nergens: à la Patrick Kluivert, op de dag af even oud. Eén ding staat in ieder geval vast: tussen MvB en MvB komt het nooit meer goed. Ook voor Van Bommel geldt dat hij vaak irritant briljant in het PSV-shirt was, maar zelden overtuigend in Oranje.
Ruud’s opvolger staat al enige tijd te popelen en Huntelaar’s sleuteltje werd voor de oefenwedstrijd tegen Ierland nog eens extra opgedraaid doordat hij niet mocht spelen tegen PSV vanwege een schorsing. Ik betrap me er op dat ik voor het eerst sinds jaren weer ontzettend veel zin in een simpele oefenwedstrijd van het Nederlands Elftal heb. Emanuelson, Van der Vaart, Huntelaar, Schaars, Sneijder, Van Persie, Robben. Wat een vernuft! Wat een toekomst!
“Ik hou van Ajax”, zegt mijn dochtertje terwijl ik haar naar bed breng. Eigenlijk zegt de schat: “Ik hou van jou en alles wat jij leuk vindt.” In de vakantie wilde ze heel graag het Ajax-shirt aan, wat haar broer te klein geworden is. Dat er “Alex” op de achterkant staat deerde haar niet. Ik blijf bij haar totdat ze bijna slaapt en loop daarna voorzichtig naar de deur. Ik draai me nog één keer om en meen in het halfdonker een klein kaboutertje met piekhaar, in een rood-wit Ajax-kostuumpje en een rode muts op haar bedrand te zien. Voorzichtig strooit hij heel fijn zand in haar ooghoekjes. “Elk zandkorreltje is 1 doelpunt”, fluistert hij zachtjes in haar oor. En wég is hij weer. Ik weet zeker dat hij vanaf nu ook regelmatig een oranje kostuumpje aan zal hebben. Mijn dochtertje glimlacht in haar slaap. Zou ze al dromen van een vijfde Europacup?
Ron Schiltmans