Eindelijk weer thuis. Zo’n gedwongen verblijf in de Bijlmerbajes gaat je niet in je kouwe kleren zitten, ook al duurde het gelukkig nog geen week. Als ik nietsvermoedend op het Leidseplein loop en een of andere opdringerige adhd-student komt plotseling hijgerig op me afgerend om zijn lelijke hempje met mijn prachtige puma-shirt te ruilen, dan word ik agressief ja. Dat gaat vanzelf. Daar kan je op wachten. Als je wat rode en witte lappen op een sociale werkplaats aan elkaar naait en je laat je zoontje van vijf er met Pritt een ajax-logo op plakken, dan heb je daarmee nog geen nieuw Ajaxshirt. Het nieuwe contract is binnen en adidas maakt er gelijk al een potje van. Dat worden op die manier nog tien héél lange jaren.
En die nieuwe sponsornaam op het shirt is mij ook veel te Thialf. Maar aangezien er komend seizoen waarschijnlijk nog maar één Nederlander in de basis staat en Zuid-Amerikanen en -Europeanen niks met schaatsen hebben, hoeven we niet bang te zijn dat Mart Smeets samen met zijn liefje Ria Visser op zondagavond de nabespreking van Ajax zal doen. Tenzij geldschieter AEGON het in zijn hoofd haalt om onze prachtige tankgracht te laten vollopen, de vriezers aanzet om vervolgens te proberen er rondjes van onder de dertig op te laten rijden. Die kans loop je met zo’n multifunctioneel stadion nou eenmaal en de doorlopers van André Rieu hebben er onlangs al een triest Wenend voorproefje van gegeven.
Ondertussen vieren wij onze zomervakantie gewoon thuis. Tuinstoelen op het strak gemaaide gras, zonnebril, korte broek, bermudashirt en blote voeten in de badslippers. Op het bijzettafeltje ijskoude pina colada en friswitte kokos in volle melkchocolade in overvloed. Ik laat me door mijn vrouw de hele dag de tropische namen van voetballers voorlezen, die gelinkt worden met Ajax. Van al die namen uit verre oorden breekt namelijk spontaan de zon door. Bij ons tenminste. Amaral, Henrique, Ngobeni, Oleguer, Benayoun. Je hoort de palmbomen ruisen. Straks hebben we gelukkig alleen nog voetballers die geen woord Nederlands verstaan, want dat is wel zo handig als Bert Maalderink ineens tóch voor je neus staat. Kan je ook niet beledigd worden.
Maar sinds Van Basten’s perspraatjes op het EK maak ik me wél zorgen of al die buitenlanders tijdens de wedstrijdbesprekingen zijn MAVO-Engels wel zullen verstaan. Dat deed pijn aan de oren. Het deed me een beetje denken aan Jean-Marie Pfaff in Beieren. Laten we hopen dat Marco in Amsterdam vooral zijn voeten laat spreken. Die begrijpen we allemaal het beste. Met Marco, Johnny en Rob is in ieder geval weer een brok ouderwetse branie op het vertrouwde nest teruggekeerd. Met zijn drieën gaan ze er in slagen om Urbi Emanuelson negentig minuten wakker te houden, dat weet ik zeker. Wonderen bestaan.
Ook de voorhoede bestaat komend seizoen uit louter boefjes, zelfs als Huntelaar alsnog mocht vertrekken. Suárez, Cvitanich en Sulejmani. Twee Zuid-Amerikanen en een Serviër, waarbij Cvitanich ook nog Kroatische roots blijkt te hebben. Een aanval vol temperament, branie en bravour. Een aanval uit het boekje, maar dan wel uit dat van de scheidsrechter. Stuk voor stuk trotse straatvechters met lef, waar ook de technische staf de handen vol aan zal hebben. Voetballers met passioneel vuur, dat bij Ajax hoort. Ook Leonardo heb ik nog niet afgeschreven.
Al die buitenlandse branie wordt vanaf 14 juli in een grote pot gegooid. Van Basten voegt er zijn slimmigheid aan toe, Van ’t Schip en Witschge hun kameraadschap en opofferingsgezindheid. Dennis Bergkamp zijn oneindige vakmanschap en meesterschap en de rest van de selectie hun bloed, zweet en tranen. Even goed roeren en dan enkele weken laten rijpen, voordat het een seizoen lang in de ArenA uitbundig geschonken en gedronken kan worden. Of we daarbij op de inzet van Luque kunnen rekenen is nog even de vraag. Hij schijnt bij Ajax namelijk schandalig onderbetaald te worden, is deze week uitgelekt. Het bericht kwam van zijn zaakwaarnemer en dan moet het gewoon waar zijn. Er bestaat geen eerlijker en bescheidener beroepsgroep. Misschien is een collecte, voorafgaand aan de thuiswedstrijden een optie? Of een inzamelpunt voor boodschappen? Een aktie als “Jodenkoeke voor Luque” zou die schamele twee miljoen aan jaarsalaris lekker aan kunnen vullen.
We gaan vanaf nu niet meer voor de sportiviteitsprijs, want dat boeit echt niemand. We willen eindelijk ook wel weer eens trots en glorieus die schaal aan het eind van het seizoen omhoog houden. Van de laatste keer zijn alleen nog zwart-wit beelden beschikbaar. In wat voor shirt we die nieuwe triomfen gaan vieren zal me eigenlijk een rotzorg zijn. We gaan er vol branie voor zorgen dat tegenstanders weer met knikkende knietjes naar Amsterdam afreizen. Ook voor ons supporters ligt daar een schone taak. Ik stel voor dat iedereen die na de wedstrijd níet schor de ArenA verlaat, een stadionverbod van een maand moet krijgen. Aan ons mag het nooit meer liggen. De uitdaging voor ons allen de komende pakweg vijftien jaar? Die vierde ster eerder op het shirt dan de derde in Eindhoven.
Ron Schiltmans