Als je in Amersfoort in een verzorgingstehuis geruisloos de laatste fase van je leven inglijdt, loop je binnenkort de kans vette pech te hebben. Als je je eigen familieleden niet meer herkent, omdat ze nou eenmaal niet meer zo heel vaak op bezoek komen, maar je niet meer kunt vragen wie ze zijn of wie jíj bent, dan is de kans groot dat je de Kerst niet haalt. Je dementeert weliswaar swingend richting je laatste rustplaats, maar je zou die “final curtain” eigenlijk het liefst nog even willen uitstellen. Want je zit droog, krijgt redelijk regelmatig te eten en hebt toch echt gedroomd dat het voetbal spoedig weer eens bij de NOS terugkeert.
Genoeg reden om nog even verder te leven, mijmer je op oneindig lange en druilerige herfstavonden. Maar helaas is communicatie voor jou niet meer mogelijk, want een vermoeiend leven vol stress, sigaretten, het hersencelverdampende Hart van Nederland en ander onmenselijk leed als vriendschappelijk interlandvoetbal bij hetzelfde SBS6, deden je verworden tot onnozel blij kasplantje, met driemaal daags een dampende pamper.
Sinds je ooit je geld voor een wedstrijd van Ajax op het Amsterdam Tournament terug vroeg, heb je het schemerigste bovenkamertje, aan het eind van de donkerste gang. Dat de verpleging je grinnikend aanspreekt met “Advizeur Bökenood” heb je nooit écht willen begrijpen. Je schudt “nee” als “ja” van je verwacht wordt en andersom. Je bent dus nét te laat om even te laten vastleggen dat je graag gereanimeerd wilt worden, in geval dat je einde schokkend nabij is. Daar moet je om vragen, daar in Amersfoort, anders laten ze je gaan. Als je dat niet meer kunt is dat erg jammer voor je.
Reden te meer om iemand, die deze week bewust schreeuwt om reanimatie, wél meteen te helpen. In Amsterdam Zuidoost bijvoorbeeld. Daar roept een kleine Braziliaan wanhopig om niet nú al de stekker eruit te trekken. Om zijn rood-witte leven nog niet als hopeloos verloren te beschouwen. Hij kwam ooit als tropische verrassing naar de ArenA en zijn houdbaarheidsdatum is volgens velen nog lang niet verlopen. Integendeel, zijn beste tijd moet nog komen.
Hij werd in bange tijden Kosterlijk op de bank gehouden en dat gaf hem alleen maar nog meer tijd om te herstellen van wéér een zware knieblessure. En om lang na te denken over wat hij nu werkelijk wilde. Als hij vanaf zijn verwarmde stoel mismoedig om zich heen keek en de morrende menigte weer eens hoorde, wilde hij maar één ding: het volk vermaken! Hij wilde opspringen uit zijn saaie adidaskraag en die slapende bak dansend en dribbelend doen schudden op zijn betonnen grondvesten.
Maar die kans werd hem hardvochtig ontnomen. Liever oneindig zekere breedtepasses van anonieme Scandinaviërs in dodelijk saaie wedstrijden, dan bloedstollende samba op de vierkante meter. Of in ieder geval verwoede pogingen daartoe, want ook een getalenteerd jongleur, die nauwelijks de kans krijgt om voor volle zalen op te treden, laat altijd wel een balletje vallen. Blind vertrouwen was gewenst om de talenten volledig te etaleren, maar de vragende ogen vanaf de bank bleven onbegrijpelijk vaak onbeantwoord. De goedlachse virtuoos, die een warme hand op zijn schouder verwachte, kreeg in die enkele invalbeurt een lange lijst met onmogelijke opdrachten nors toegediend. De schouders zakten elke week een beetje meer.
Nu dient de animator gereanimeerd, want aan het eind van de uitzichtloze tunnel dreigt inmiddels het zwarte treurkostuum uit Nijmegen. Marco van Basten is Hoofd Intensive Care en is de enige die het verlossende medicijn kan toedienen. Trek je handen nog niet van hem af, Marco. Blaas Leonardo nieuw leven in en laat hem ons weer in vervoering brengen. Desnoods als aflossing in een voortkabbelend laatste half uur van een al gewonnen wedstrijd. Als de stand het toelaat en een uitgeblust Ajax geeuwend schreeuwt om verfrissend vers bloed. Geef de wanhopige artiest zijn broodnodige podium terug en bewijs dat jij hem aan het voetballen krijgt. Ik verwacht namelijk dat dat jou wél lukt..
Ron Schiltmans