Wat me vooral opvalt, is dat er de laatste maanden zo weinig gelachen wordt, bij Ajax. Vier volwassen mannen en een vrouw, die elkaar op een zondagmiddag vier uur lang voor rotte vis uitmaken. Prettig weekend. Blauwbekkende journalisten met een snotneus op het parkeerdek, urenlang hopend op die ene en alleszeggende quote. Van Cruijff natuurlijk, maar als het niet anders kan, dan in vredesnaam maar van Ten Have. De man die praat als een Sinterklaas, die het wetboek van strafrechten aan kinderen voorleest. Iemand die in zijn vrije tijd graag dingen lekt, lukraak directeuren aanneemt en landelijke kranten vertelt, wat ze allemaal wel, maar vooral níet mogen schrijven. Een echte Ajacied, zo weten we al jaren.
Ik had het mooi gevonden, als we de Raad van Commissarissen in de volksmond de laatste maanden glimlachend ‘De Feestcommissie’ hadden kunnen noemen. Een groepje Ajax-mensen dat regelmatig even de ArenA aandoet, om de bar-omzet een boost te geven. Ze moeten de directie controleren ja, maar mag dat alsjeblieft ook telkens een klein feestje zijn? Je denkt bij een RvC toch al gauw aan gearriveerde zakenmensen met teveel vrije tijd, of een slecht huwelijk. Of allebei. De al wat oudere mannen in driedelig maatkostuum, die sigaar roken en na een avondje directiecontrole lallend in een taxi geholpen moeten worden. Cruijff, Ten Have, Römer, Olfers en Edje Davids die vroeg in de ochtend in polonaise zingend richting borrelbus zwalken. Ik had het graag willen zien. Maar ze blijken stuk voor stuk niet geschikt.
Dat ik de namen van een RvC zomaar opdreun, zonder de hulp van Wikipedia, is trouwens ook een veeg teken. De namen van de vorige raad wist ik niet en dat was prima. Ik heb nooit behoefte gehad om te weten wie de directie controleert. Wist niet eens dát dat gebeurde. Wilde ook nooit weten wie de directie is. Ik wilde bij Ajax altijd alleen maar weten of de wedstrijd zondag door zou gaan. En of Van Basten, Ronald de Boer of bijvoorbeeld Huntelaar alweer fit zouden zijn. Of er een jeugdspeler zou scoren bij zijn debuut. De rest was en is niet relevant. Helaas weten we tegenwoordig dankzij internet en honderden tv-zenders meer van de randzaken, dan van het voetbal zelf.
We vergeten te vaak dat we het ‘maar’ over een voetbalclub hebben. Ajax, die ooit zo prachtige club uit de stad van Sam en Moos. We zijn de humor helemaal kwijt. Iedereen neemt zichzelf ook zo tenenkrommend serieus. Niemand schijnt thuis nog een spiegel te hebben. Eén schokkende uitspraak van een echte Ajacied, of van iemand die van zichzelf denkt dat te zijn, en we zitten weer de hele week elke avond naar vijftien praatprogramma’s te loeren. Vervolgens wordt een voetbalpraatprogramma weer in een volgend voetbalpraatprogramma geanalyseerd en ondertussen gaat de honger in Afrika gewoon door.
Ze blijven nog even hardnekkig aan het pluche plakken, maar nu door de ledenraad het vertrouwen in de volledige Raad van Commissarissen is opgezegd, mogen wij gaan raden wie het nu zouden moeten gaan doen. Er circuleren natuurlijk gelijk alweer namen. Zo gaat dat tegenwoordig. De mooiste? Michael van Praag. Is in ieder geval een man die bewezen heeft het predikaat Ajacied waardig te zijn en heeft ook in moeilijke tijden laten zien het belang van Ajax boven zijn eigen ijdelheid te stellen. Ik krijg namelijk pijn in mijn kop, als ik me probeer voor te stellen wat een commissaris beweegt om te willen blijven zitten, als je zojuist te horen hebt gekregen dat ze je niet meer pruimen bij de club. Ik kan in ieder geval raden wie het níet gaat worden. Kinderen die vragen worden overgeslagen, dus dat vervelende jongetje, dat wekelijks met opgestoken vinger bij De Wereld Draait Door zuur zit te zijn, wordt het zeker níet. Sorry Petertje R.
Vannacht droomde ik mezelf ineens in de perskamer van de Amsterdam ArenA. Het was een dolle boel. We keken op een scherm naar Voetbal International en zij naar ons. We kregen pizza en limonade en mochten raden wie er als nieuwe voorzitter van de Raad van Commissarissen achter het gordijn stond. We staken vingers op en joelden namen door elkaar heen, maar de juiste naam wist niemand. Toen de aimabele Rob Been jr. het gordijn liet zakken, stond daar niemand minder dan Youp van ’t Hek, Ajacied in hart en nieren. Hij noemde in zijn speech Van den Boog gewoon Rik de Rukker en Edgar Davids Ruk de Nikker en niemand dacht ook maar één seconde aan iets racistisch. Schaterlachend verlieten we diep in de nacht De ArenA en iedereen wist één ding zeker: nu de humor terug was, zou het met Ajax ook bestuurlijk helemaal goed komen.
Maar toen ik vanmorgen wakker werd, zag ik op ad.nl het verbeten hoofd van Uri Coronel, met op de achtergrond wat commissarissen, die in het belang van Ajax weigeren om definitief achter de slagboom te verdwijnen. En dan komt straks ook nog Louis van Gaal aan de beurt. Sorry Johan, Sjaak, Frank, Dennis, Wim, Keje, Michael en ook Youp. Het gaat allemaal iets langer duren dan gepland. Iedereen wil nou eenmaal graag bij Ajax horen. Blijf heldhaftig en vastberaden. Wees barmhartig in raad, woord en daad. Hou vol. Waarom? Jullie zíjn het belang van Ajax.
Ron Schiltmans